Wat een start van het seizoen, wat een start! Na drie ronden KNSB-competitie heb ik drie punten. Geen slechte score tegen tegenstanders van ongeveer mijn eigen niveau. Tegen SG Max Euwe was het dus weer raak.
Vroeger was ik een echte witspeler. Vooral toen ik nog in de meesterklasse speelde was ik met wit echt een klasse beter dan met zwart. Tegenwoordig is dat veel minder het geval en blijf ik met zwart redelijk overeind. Als me vanuit teambelang gevraagd wordt met zwart te spelen, dan doe ik dat zonder morren, helemaal als dat betekent dat broederfiguur, Tactische Ton of FM Henk dan met wit kan spelen.
Tegen SG Max Euwe had ik me tot in de puntjes voorbereid op allerlei obscure varianten. Ik meende waterdichte weerleggingen van dubieuze openingen te hebben en wat trucs waar ze zomaar in konden stinken. Waar ik echter niet op gerekend had, was dat ik tegen Raoul van de Oudeweetering zou spelen. Ik had helemaal niks over hem kunnen vinden! Zodoende ging ik blind de partij in.
Dat het uiteindelijk een Berlijnse Muur werd, had niks te maken met de gebeurtenissen van op de dag af 35 jaar eerder, maar vooral met een partij van 11 jaar geleden, toen ik door de andere Van de Oudeweetering werd geveegd. Destijds kreeg ik opeens de Spaanse ruilvariant tegen me. Zit je ineens tegen je eigen systeem te spelen. Ik geloof dat ik die partij geen enkele fatsoenlijke zet heb gespeeld. Dan liever Berlijns.
Mijn tegenstander ging gewoon op de hoofdvariant in, waar de meeste tegenstanders al meteen vaag afwijken. Ik had het idee dat ik het wel redelijk had gespeeld, hoewel de computer na afloop nog wel hier en daar flinke gaten in mijn ego schoot. Uiteindelijk liet hij toe dat ik zijn damevleugel kapot kon maken en daarmee was de partij in hogere zin beslist. Hoewel ik het einde niet heel handig speelde, is de overwinning niet meer in gevaar geweest. Het was naar mijn weten de eerste keer dat ik in de hoofdvariant van het Berlijns met zwart van een sterke tegenstander te winnen, wat de partij extra speciaal maakte. Hier de analyse ter leering ende vermaeck.
