Na twee ronden staat BSG in de middenmoot nadat beide wedstrijden in 5-3 voor de thuisploeg zijn geëindigd. Het opmerkelijkst is wel dat de winnaars in de eerste ronde gisteren bijna allemaal verloren en vice versa. Zelf bleef ik achter met een remise en een nederlaag, waardoor ik als enige van de vaste spelers van BSG nog zonder overwinning ben. Dat moet anders.
Al sinds de hervatting van de KNSB-competitie na de schaakloze periode tijdens de pandemie bak ik er niet veel van op het schaakbord. Het ene seizoen gingen goede stellingen miraculeus verloren en in het andere seizoen kwam ik helemaal nooit goed te staan. Dat schiet niet echt op. Dit seizoen is het niet veel beter. Gezien de tegenstand is een halfje nog niet zo slecht, maar als je zo goed bent als je laatste partij, dan zie ik de toekomst somber in.
Gisteren mocht ik namelijk de strijd aanbinden met niemand minder dan schaaklegende Manuel Bosboom. Bijna een decennium geleden speelden we ook al tegen elkaar, toen nog in de meesterklasse. Destijds had ik wit en ging ik eraf toen ik in een kansrijke stelling door de variantenbomen het bos niet meer zag en plotseling keihard werd matgezet.
Dit keer eindigde de partij ongeveer hetzelfde, maar dan zonder dat ik echt een vuist kon maken en dat is wel zorgwekkend. Ik liep weer eens planloos en kansloos te klooien in het middenspel, wat vroeger altijd mijn sterke fase van de partij was. Uit angst voor allerlei aanvallen ging ik te passief spelen, wat je natuurlijk nooit moet doen. Kennelijk heb ik dat trauma van bijna tien jaar geleden nog steeds niet verwerkt. Het resultaat was dat mij precies overkwam wat ik al die tijd had willen voorkomen, namelijk dat ik keihard werd matgezet. Een vos verliest misschien wel zijn tanden, maar niet zijn streken.
De nederlaag volgde op een remise tegen Lennart Dek in de eerste ronde in de wedstrijd tegen het tweede team van Kennemer Combinatie. Het was een partij die weinig voorstelde, omdat “Oek!” die dag ziek was. Ik dacht iets leuks te hebben voorbereid, haalde wat varianten door elkaar en stond opeens toch wel slecht. Dankzij zijn remiseaanbod ben ik in ieder geval van de nul af en dat is ook wat waard, maar hoogstaand is het vooralsnog allerminst.
Zeker in de tweede klasse moet je opportunistischer spelen. Met de borst vooruit en vol bravoure moet je die tjappies van het bord bluffen. Laat dat nou net niet mijn kwaliteit zijn. Misschien iets om de komende tijd meer aandacht aan te besteden, want mijn voorbereidingen hebben hun vruchten nog nooit afgeworpen en in plaats daarvan ga ik met de dag slechter spelen. Het roer moet dus om.
