Het leven van een amateurschaker gaat niet over rozen. Zo ben je topscorer van je team en zo verlies je drie keer op rij met wit.
Afgelopen zaterdag verloor BSG met het kleinst mogelijke verschil van Assen. Geen schande tegen de koploper, maar er had meer in gezeten. Een blik op de opstelling leerde dat BSG op de helft van de borden qua rating in het voordeel was. Henk en Ewoud wonnen, terwijl Judit een halfje scoorde. Wie achterbleef? Ik weer door met een dikke nul naar huis te gaan tegen Arjan Dwarshuis.
Gezegd moet worden dat hij het goed speelde en dat kon van mijn tegenstander in de SOS-competitie ook gezegd worden. Toch is het geen goed teken om steeds met wit weggetikt te worden door spelers die op papier zwakker zijn. Ben ik uit vorm? Neem ik te veel risico? Of speel ik juist te slap? Ik weet het niet meer, maar die nederlagen deden wel wat met me.
De lol in het spelletje is even weg en dan duurt zo’n seizoen nog heel lang. Een seizoen waarin we in de KNSB-competitie tegen degradatie vechten en in de SOS-competitie om het kampioenschap, al hebben mijn nederlagen niet bepaald bijgedragen aan het verwezenlijken van die doelen. Steeds verloor het team met het kleinst mogelijke verschil als ik mijn witte koning in moest leveren.
In ieder geval hebben we nu vier weken pauze om bij te komen en mentaal op te laden voor de tweede seizoenshelft, waarin ik ongetwijfeld op een heleboel zwartpartijen getrakteerd zal worden. In de tussentijd kan ik de vele nederlagen van de laatste weken tot in den treure analyseren, zodat ik hopelijk nooit meer dezelfde fouten maak. Ter leeringh ende leedvermaeck:
