Een jaar op een verregende camping, drie jaar in een huisje in de Lutte en tot slot twee keer in natuurvriendenhuis Krikkenhaar: zo ben ik mijn ONJK’s (Open Nederlandse Jeugdschaakkampioenschappen) lang geleden doorgekomen. Ik heb mooie herinneringen aan die tijd overgehouden, ondanks dat ik op die toernooien vaak als een krant speelde. Na 15 jaar was ik weer terug in de Krikkenhaar, maar niet als speler, maar als verslaggever van de A-categorie op het Nederlands Jeugdschaakkampioenschap.
Vanwege corona gingen de Nederlandse schaakkampioenschappen vorig jaar niet door. Dit jaar kon het jeugdkampioenschap onder de bezielende leiding van Yannic Husers wel doorgaan, maar dan in de zomer in plaats van in de meivakantie. Plaats van handeling was ditmaal Almelo, in Topsportcentrum IISPA, op een steenworp afstand van het stadion van Herácles. Vanwege de locatie en de tijd in het jaar had het toernooi veel weg van de ONJK’s van vroeger, die lange tijd in Hengelo gespeeld werden, maar het waren dus de gesloten kampioenschappen.
Voor de coronacrisis werd het toernooi drie jaar op rij in Assen gespeeld. Destijds kon ik bij Harry Gielen overnachten, die me iedere dag van en naar de speelzaal bracht. Dit jaar overnachtte ik dus in de Krikkenhaar, dat verrassend dicht bij de speelzaal ligt. Omdat ik sinds kort m’n eigen autootje heb, kon ik ook steeds autonoom van en naar de speelzaal rijden, dus zonder afhankelijk te zijn van anderen. Dat was wel heel prettig. De laatste keer dat ik een dergelijke ervaring had, was tien jaar geleden, toen ik in Wenen tijdens een schaaktoernooi voor het eerst een eigen laptop had.
De mooiste ervaringen aan de ONJK’s zijn toch wel het avondeten en de voetbalwedstrijdjes daarna. De Krikkenhaar heeft een redelijk grote tuin waar je lekker een balletje kunt trappen. Optimistisch had ik daarom naast m’n koffer en m’n laptop ook nog een voetbal en wat pylonen meegenomen. Ik heb ze hele week onaangeroerd in de kofferbak van mijn Suzuki laten liggen. Het huis was voor het grootste gedeelte afgehuurd door een of andere toneelgroep die er bijna nooit was. Daarnaast was ik nu vooral ’s avonds druk bezig een maaltijd te bereiden en op mijn kamertje van 6 vierkante meter een verslag te tikken. Vaak was ik pas na tienen klaar en dan kon ik vrijwel meteen m’n nest induiken. Het volwassen leven is toch vooral een aaneenschakeling van eenzame momenten.
In de Krikkenhaar verbleven nog drie anderen van de organisatie, namelijk Witkop en de familie Kalle. Witkop was arbiter en heb ik verder weinig gezien tijdens het toernooi. Erwin, de jongen in de rolstoel, was verslaggever in de B-categorie. Moeder Ilja, die de toernooifotograaf was, stond hem de hele dag bij. Ik moet zeggen dat ik daar wel respect voor heb. Ook voor Erwin, die ondanks alles enorm positief blijft en gewoon een leuk persoon is. Samen met de andere verslaggevers zaten we elke dag in de persruimte boven in het topsportcentrum. Aan de ene kant keek je neer op de speelzaal en aan de andere kant keek je tien meter omlaag het trapgat in. Niet iets voor mensen met hoogtevrees, waar alle aanwezigen wel in min of meerdere mate last van hadden.
Over het toernooi valt niet heel veel te zeggen, behalve dat corona uiteindelijk nog zijn stempel erop drukte. Door een tijdens het toernooi ontdekte besmetting konden verschillende spelers het toernooi niet afmaken. In de A-categorie was dat Eline Roebers, die weliswaar bovenin meedraaide, maar niet voor het kampioenschap in aanmerking kwam. In de B-categorie moest Khoi Pham een ronde voor het einde afhaken terwijl hij gedeeld koploper was, terwijl de laatste ronde bij de meisjes C helemaal niet meer gespeeld werd.
In de A, die tegenwoordig nog maar tot 18 jaar is, won Jonas Hilwerda overtuigend met 6½ uit 7, waardoor hij Liam Vrolijk na 2 jaar en 3 maanden opvolgt als Nederlands Kampioen. Alleen in de laatste ronde stond hij remise af aan Tim Grutter, die met Onno Elgersma gedeeld tweede werd. In ieder geval eindigden de drie sterksten op rating bovenaan. Aan de KNSB de taak om het toernooi in de breedte nog wat sterker te maken. En aan de spelers een oproep om wat meer tijd aan eindspelstudie te besteden…
Anyway, na een week verslagen schrijven zat ik er wel weer goed doorheen. Mogelijk heb ik ongemerkt toch te weinig gedronken of te veel zoetigheid gegeten (maar wat waren die M&M’s lekker). Misschien ben ik stiekem ook wel besmet geraakt met corona… Op de laatste dag was ik in ieder geval flink brak. Als dank voor mijn schrijfsels kreeg ik bij de prijsuitreiking nog een toren van nootjes uitgereikt, waardoor ik tevreden naar huis ging. Gelukkig wist ik ondanks mijn hoofdpijn en ondanks de flinke stortregens onderweg veilig thuis te komen, waar Bounder dolblij was om me weer te zien. Zelf had ik moeite om met m’n brakke kop in slaap te vallen en ook nu ben ik nog een beetje gammel. En morgen begint het normale leven weer…
