Afgelopen zondag heb ik voor het eerst in mijn leven een Formule 1-race in het echt gezien. Op Zandvoort was ik een van de velen die moest toezien hoe Max Verstappen voor het eerst voor eigen publiek werd afgetroefd. Tijd voor een fotoverslag!
Bij mijn promotie lang geleden kreeg ik als cadeau geld om kaartjes te kopen voor de Grand Prix van Nederland die een jaar later gehouden zou worden. Toen kwam corona en werd de eerste Grand Prix van Nederland sinds 1985 met een jaar uitgesteld. In de jaren daarna voelde ik niet meer heel sterk de behoefte om de race van dichtbij mee te maken. Dit jaar was het anders, omdat mijn tante ons (mijn pa, Ewood en mij) kaartjes voor de race cadeau deed.
Het verkrijgen van die kaartjes had overigens nog de nodige voeten in de aarde, maar dat kan Ewood ongetwijfeld meer over vertellen. In ieder geval moesten we een app installeren op onze telefoon, waar het digitale ticket in kwam te staan. Tevens kon je het dagprogramma inzien en was er een kaart van het circuit met een overzicht van de tribunes.
Op de zaterdag heb ik me niet heel erg met het Grand Prix-weekend beziggehouden. Liever zat ik van het mooie weer te genieten. Mijn enige voorbereiding op de race was dat ik de uitslag van de kwalificatie noteerde, zodat ik in ieder geval een beeld had van wie waar startte. Daarna hoopte ik nog wat slaap mee te pakken, maar dat lukte niet echt, dus was ik nog behoorlijk brak toen om tien over half zeven de wekker ging. Een uur later stond ik buiten en had ik nog wat tijd om wat foto’s te maken voordat de Škoda aan kwam rijden.
Volgens Loulou zouden de treinen heel druk zijn, dus had hij busvervoer geregeld. In Almere waren we als een van de eersten bij de bus, waarna we nog een uur moesten wachten op onze medereizigers. Vervolgens was het nog een uur rijden naar het circuit. In de tussentijd werden we vermaakt met Max Verstappen-aanmoedigingsliederen of iets dergelijks, afgewisseld met veelal ondefinieerbare meuk.
Eenmaal bij het circuit aangekomen besloten we niet via de hoofdingang naar binnen te gaan, maar via de zijingang, omdat die dichter bij onze tribune lag. Wij zaten namelijk op de tribune bij het uitkomen van bocht 10, achterop het circuit. Het is twijfelachtig of onze route ook echt sneller was. Nadat we half Zandvoort door waren gestruind, moesten we alsnog een eind lopen.
Wel waren we net op tijd om de tweede race van de F1 Academy, in feite de opvolger van de W Series, een raceklasse uitsluitend voor vrouwen. De dames hielden hun bolides netjes heel, maar schotelden het publiek een ongelooflijk saaie optocht voor. Invalster Nina Gademan verzorgde zo ongeveer de enige inhaalactie van de race door de trage Aurelia Nobels in de chicane hardhandig opzij te zetten en werd prompt bestraft. Ze mocht van geluk spreken dat ze desondanks nog tiende werd.
De race werd gewonnen door Doriane Pin. Misschien doordat de Nederlandse commentator haar naam in het begin steevast als “Pin” uitsprak, dacht Loulou dat het een Chinese was. Ze komt echter uit Frankrijk. De Engelse commentator deed beter zijn best en probeerde het nog als “Peng” uit te spreken, wat dan weer een Chinese naam is. Ze bleef de in Spanje geboren Maya Weug en klassementsleidster Abbi Pulling voor.
Nadat een of andere halvegare de sfeer op het lang niet uitverkochte circuit erin probeerde te houden, maar op weinig enthousiasme van het publiek kon rekenen, was het tijd voor de Porsche Supercup, een serie waar bijna alleen maar Nederlanders in mee leken te doen. Ik kreeg meteen oordoppen in mijn hand gedrukt, omdat die dingen behoorlijk veel kabaal maken (en dan niet eens mooi).
Een snurkfestijn als de eerdere race werd het niet, omdat de heren elkaar wat fysieker te lijf gingen. Al in de eerste ronde was het raak en zagen we een Porsche voor onze neus uit de grindbak rijden. Uit onze ooghoeken zagen we een andere Porsche in de grindbak staan. Prompt werd de race geneutraliseerd, waarna op het grote scherm wat herhalingen van de start vertoond werden. Alleen de oorzaak van die hele neutralisatie, die werd niet vertoond.
Na afloop van de race gingen we maar in de rij staan om tegen woekerprijzen iets te eten te halen. Na een naar boter smakende hamburger te hebben verorberd, ging ik op zoek naar Xinying. Ze had me in de ochtend geappt dat ze naar het circuit zou gaan. Terwijl de drivers’ parade in volle gang was, besloot ik haar op te zoeken. Ze zat aan de andere kant van de baan, dus moest ik onder de Arie Luyendijk-bocht door naar het binnenterrein.
De drivers’ parade was inmiddels afgelopen, dus kwam ze, met haar man, naar beneden. Het was voor haar ook de eerste keer dat ze een race bijwoonde, wat de ontmoeting er alleen nog maar toevalliger op maakte. Ze waren met de trein gekomen en dat was volgens haar goed te doen. Na nog een tijd te hebben gebabbeld, nodigde ze mij (en Xiaomei) uit om binnenkort eens langs te komen.
Voldaan liep ik weer terug naar mijn tribune, waar ik mee kon genieten hoe Lawrence Duncan of Duncan Laurence het volkslied verkrachtte en Max zijn kaken stijf op elkaar hield (voetballers worden om de een of andere reden altijd verketterd als ze voor een interland niet meezingen). Na nog wat hemeltergende optredens en een goochelshow van Hans Klok ging de race dan eindelijk van start.
Meteen ging het publiek uit zijn dak, omdat Max Norris gelijk de oren waste. Al binnen een paar bochten had hij meer dan een seconde voorsprong op de McLaren-coureur en dat bleef een tijd zo. In de tussentijd reden ze langzaam weg bij Russell, die Piastri bij de start voorbij was gegaan.
Na een ronde of tien vond Norris het wel welletjes en begon hij voorzichtig in te lopen. Hij kwam steeds dichterbij en aan het begin van de achttiende ronde nam hij de koppositie over. Max kon nog een paar ronden aanhaken, maar eenmaal uit Norris’ DRS-bereik gereden, komt hij er niet meer aan te pas.
Spannender was de strijd achter de koplopers, waar Leclerc aan de staart van Russell en Piastri zat. Precies op het moment dat de monteurs van McLaren uitrukten, dook Leclerc de pits in. Die vroege stop hielp hem gelijk langs Russell, die een ronde later stopte. Piastri nam door de bandenwissels van de koplopers even de leiding over, maar moest na zijn eigen stop weer als vijfde aansluiten. Russell kreeg hij nog te pakken, maar Leclerc niet.
Voor Russell ging de race van kwaad tot erger. In navolging van teamgenoot Hamilton was hij nog een tweede keer de pits ingedoken, waarmee hij ook nog zijn plek verloor aan Sainz en Pérez. Zijn slotoffensief stelde niks voor en dus moest hij met een zevende plek genoegen nemen, net voor de als veertiende gestarte Hamilton.
Na afloop was Max, ondanks dat hij op ruim 20 tellen achterstand was geëindigd, nog verrassend relaxed. Waarschijnlijk had hij een lekkere vakantie gehad en was hij weer helemaal zen, of was hij uit respect voor de fans wat milder. In ieder geval pakte Norris ook nog het bonuspunt voor de snelste raceronde mee, waarmee hij zijn achterstand in het kampioenschap verkleinde naar 70 punten.
Na nog wat junkfood soldaat te hebben gemaakt, besloten we om de tijd te doden een strandwandeling te maken. De bus zou pas veel later vertrekken en heel veel zin om nog op een druk circuit te verblijven hadden we niet.
Wat nou opviel aan zo’n Formule 1-race? Vooral dat de Formule 1 gewoon een raceklasse als alle andere is. De auto’s waren alleen een stuk sneller (in racetrim waren ze nog altijd ruim 20 tellen sneller dan de auto’s in het bijprogramma). Verder zien de auto’s er in het echt beter uit dan op tv en zijn ze vrij stil; qua geluid zijn ze redelijk vergelijkbaar met de bolides van de F1 Academy. De Porsches van de Porsche Supercup maakten veruit het meeste (en vervelendste) geluid.
Even later zaten we dan toch in de bus. De bus zou pas een uur later vertrekken en liep door de drukte vertraging op, waardoor we nog langer die vage Max Verstappen-meuk aan moesten horen. Wel leerzaam hoor. Wist u bijvoorbeeld dat Max Verstappen, de drievoudig wereldkampioen, de zoon is van grindbakspecialist Jos Verstappen? Ze hebben wel dezelfde achternaam, maar ik had nooit de link gelegd dat ze weleens familie van elkaar zouden zijn.
Na nog een uur in de bus te hebben gezeten, waren we weer terug in Almere, waarna Loulou me weer voor de deur afzette. Een veelbewogen dag was aan zijn einde gekomen.
