Londen
Eind juli was het tijd voor een welverdiende vakantie. Het was niet zomaar een vakantie, want ik zou voor het eerst in mijn leven naar de andere kant van de Noordzee gaan. Ten tijde van de Olympische Spelen zou ik een aantal dagen met Rolex en mijn broertje in Londen verblijven. Spannend!
Echt een geweldige tijd was de zomer van 2012 bij ons thuis niet. Zelf was ik natuurlijk nogal terneergeslagen vanwege de gebeurtenissen in Amstelveen, terwijl bij m’n broertje een vervelende ziekte was ontdekt. De reis naar Londen was dus een mooie gelegenheid om even aan de ellende te ontkomen.
Inmiddels zag ik het leven wel weer een heel klein beetje zitten. Ik hoopte dus maar dat we veilig op de plaats van bestemming aankwamen en dat gebeurde gelukkig ook. De vlucht duurde niet erg lang en al snel waren we de kleine plas overgestoken, waarna het vliegtuig daalde en de oranjekleurige akkers steeds duidelijker zichtbaar werden. Welkom in de nieuwe wereld!
Bij het plannen van de reis hadden we niet echt rekening gehouden met de Olympische Spelen. Ik wist niet of het een voor- of een nadeel was dat we zo dicht op het sportevenement zaten. Bijzonder was het wel. In de kerstvakantie had ik namelijk ineens over een eigen film gedroomd. Het verhaal had te maken met de Olympische Spelen. Ik ga niet zeggen dat de verhaallijn geweldig was, maar ik had de eerste maanden van 2012 de grootste lol met schrijven van een script. Het script was bijna af en dus hoefde ik alleen nog wat huisgenoten over te halen om in de film mee te spelen. Door omstandigheden had ik het script helaas niet af kunnen ronden.
Voor mijzelf had de reis naar Londen nog een kleine extra lading. Annemarije had het jaar ervoor namelijk het plan gehad om naar Engeland te gaan, maar dat was er nooit van gekomen. En nu stond ik hier in het land van het pond, los geschreven woorden, thee met melk en die rooie dubbeldekkers. Het voelde alsof ik haar eindelijk een keertje had afgetroefd. Toch miste ik Annemarije wel. Ik was nog niet vergeten hoe dat verliefde gevoel voelde en ik hoopte dat stiekem in Londen weer opnieuw te kunnen voelen. Tijdens onze lange stadswandelingen keek ik dan ook vaak naar meisjes. En die meisjes keken weer naar Rolex, die een pleister op z’n voorhoofd had.
Wat mij vooral opviel in Londen was hoe groot de stad was. Hoewel het inwonertal vele malen groter is dan dat van Amsterdam, was de stad wel veel ruimer opgezet. De wegen waren relatief breed en er waren fatsoenlijke stoepen, anders dan de smalle kronkelweggetjes langs de grachten vol met fout geparkeerde auto’s die onze eigen hoofdstad karakteriseren.
De Spelen draaiden natuurlijk op volle toeren en overal werd erover bericht. Daarbij werden de prestaties van de Engelse sporters er natuurlijk uitgelicht. Zo werd in de krant van maandag wat terloops opgemerkt dat Lewis Hamilton de Grand Prix van Hongarije had gewonnen. Om onze eigen sporters aan te moedigen, stapten we in een bus die naar de heuvels aan de rand van de stad reed. We liepen op de bonnefooi naar het Holland Heineken House. Omdat we geen tickets hadden, konden we helaas niet naar binnen. We kregen echter kaartjes van een groep feestgangers die ons tegemoet kwam lopen. De kaartjes waren volgens hun niet gescand, dus zouden wij ermee naar binnen kunnen komen. Dat bleek niet zo te zijn, maar uiteindelijk mochten we, voor deze ene keer, naar binnen.
Bij binnenkomst was er een enorm portret van Marianne Vos te zien, die die dag een gouden plak had gehaald. Voor de rest was er een hoop te zien in het HHH, maar ook een hoop niet. Vanaf een tribune was een uitzending van het gebruikelijke leuterprogramma over sport te zien. Voor de rest was er, naast bier drinken, niet heel veel te doen, dus gingen we maar weer naar ons hotel.
Het doel van de reis was echter om veel musea te bezoeken en dat lukte redelijk. Uiteindelijk hebben we onder andere een transportmuseum, een oorlogsmuseum en een stripmuseum bezocht. Een ander belangrijk terugkerend thema was de avondmaaltijd. Hoogte- of dieptepunt was die keer dat we in Hyde Park aan het water gingen eten. De kwaliteit van het eten hield niet over, dus schreef ik onze klachten maar op een servetje. Nadat we hadden betaald, keken we van een afstandje toe hoe de ober de tekst op het servetje las.
Al met al was het een memorabel avontuur. De terugreis verliep ook zonder problemen, zodat ik in Nederland weer kon bedenken hoe ik Annemarije terug zou kunnen halen. Ze was echter nog steeds niet naar Amstelveen teruggekeerd. Wie er wel was, was Christina. Ze was net teruggekeerd van een groepsvakantie in de Alpen. Hoewel ze zich kostelijk had vermaakt, was ze de vakantie niet heelhuids doorgekomen. Haar hele been lag open nadat ze te snel van een rodelbaan was afgedaald. Ze dacht dat ze ook wel zonder te remmen naar beneden kon glijden. Tja… De hele week was ze bezig haar verwondingen te verzorgen. Dat was een behoorlijk precies karweitje, want ze wilde er geen littekens aan overhouden. In de tussentijd deden we samen wat spelletjes. Ik kon haar alleen met schaken verslaan. Met andere spellen liet ik me gelaten afslachten.
Inmiddels was het Open Nederlands Jeugdschaakkampioenschap aan de gang. In mijn jonge jaren had ik vaak als speler aan het toernooi meegedaan. Die tijd was inmiddels al lang weer voorbij. Wel was ik de afgelopen jaren vaak als verslaggever of begeleider bij het toernooi betrokken. Zo had ik zowel van de jongste als de oudste leeftijdscategorie rondeverslagen geschreven. Dat vond ik altijd leuk om te doen. In andere jaren was ik mee met de Baarnse Schaakvereniging, die elk jaar weer een natuurvriendenhuisje in de buurt afhuurde waar de spelers en begeleiders konden overnachten.
Ditmaal ging ik een weekendje als toeschouwer mee. Er was voor mij nog een kamertje vrij waar ik mocht slapen. De opvang van de spelers was weer tiptop in orde. De meeste deelnemers kende ik helaas niet, omdat ze veel jonger waren dan ikzelf. Ik vermaakte me met het lezen van een boek en wat potjes voetbal. Op de terugweg mocht ik met Jarno meerijden, wat me weer het geld van een treinkaartje uitspaarde. We hadden opmerkelijk genoeg nog een best diepgaand gesprek in de auto. Ik zag het leven weer zitten, want de volgende dag zou ik Annemarije eindelijk weer zien. Ik was ervan overtuigd dat ik haar om kon praten en dat alles weer zoals vroeger zou worden.
