BSG laat bordpunten liggen tegen zwak SMB
“BSG maakt geen fout op bezoek bij SMB”, dat zal de scorebordjournalist schrijven over de overwinning van BSG op SMB. Niets is minder waar. BSG kwam als winnaar tevoorschijn in een eerste klasse onwaardig foutenfestijn. In het begin werden de fouten vooral gemaakt door de thuisploeg, die het motto “strijdt met beleid” volledig had laten varen, later deed BSG vrolijk mee. Desondanks liep BSG door de 6½-3½-zege weer een half bordpuntje uit op concurrent Purmerend.
Telaatkomers
SMB werkt haar duels steevast af om 12:00 uur. Dit, in combinatie met de behoorlijke afstand tussen Bussum en Nijmegen, zorgde ervoor dat de BSG’ers voor een KNSB-dag behoorlijk vroeg uit de veren moesten. Zelf kwam ik pas om half negen m’n bed uit rollen, hoewel ik toch met m’n moeder had afgesproken dat ze me om acht uur zou wekken. Het was sowieso mijn ochtend niet. M’n ma bood aan om me naar het station te brengen, maar omdat ze me dan niet wilde ophalen, wees ik het aanbod gepikeerd af.
Het regende pijpenstelen op deze saaie dag tussen winter en lente. Ik haalde eerst nog een paar croissantjes, waarna ik naar het station racete, om er voor half tien te zijn. Dat lukte. Binnen stond FM Henk. Hij was er net en hij zat zijn paraplu nog in te vouwen. Ik was nog helemaal doorweekt van mijn fietstochtje door Bussum. Het wachten was op Edwin en Ton en daarna op de trein. Om de tijd te doden, liepen we een kiosk in. Aan een tafeltje zat niemand minder dan Ronald Plasterk, de charmante wetenschapper en ex-minister. Misschien had ik z’n handtekening moeten vragen. Het is toch wel bijzonder om te zien dat dergelijke figuren ook in het wild voorkomen.
In ieder geval hadden we de juiste trein. In Utrecht kwamen de “Oetoes” en Robert Ris erbij en ging de heenreis heel vlot. Iets minder voorspoedig ging het bij Ewood, die afzonderlijk vanuit Enschede kwam en zich had vergist in het aanvangstijdstip. Hij zou volgens de prognose van Edwin een halfuur te laat aankomen. Toen de busreis in werkelijkheid amper iets bleek voor te stellen, slaagde Ewood erin om net op tijd aan te komen, tegelijkertijd met “grote Beer”.
Zelf speelde ik ook tegen een telaatkomer. Tegenstander Ruben Hogenhout had zich vreselijk verslapen en werd pas wakker toen een teamgenoot hem belde. Met een vaartje van 170 km/u raasde hij van Arnhem door het KAN-gebied naar Nijmegen, waardoor hij slechts een halfuur te laat aankwam en met 21 minuten achterstand op de klok aan de wedstrijd begon. Hij hanteerde ongewild het last in-first out-principe, want drie kwartier later was de partij afgelopen.
Dit was de stelling na 17 zetten. De kenners herkennen hier een Spaanse opening in. Door een mindere zet van wit had ik op d4 kunnen slaan. Wit had de loper op c2 maar weggezet en vervolgde hier vrolijk met 18.Dxd4? Ik was zo tevreden met mijn stelling, dat ik 18…Lf6?! deed. Toen ik het had gespeeld, zag ik dat de bekende wending 18…Lxh3 hier gewoon een pion had gewonnen. Toch staat wit niet best en de stelling na 19.Dd1 Pc4, bekend van de Keresverdediging, zag ik wel zitten. Tot mijn verbazing deed wit echter 19.Ph5??, waarna ik het aambeeld maar liet vallen met 19…Pf3+.
Na afloop gingen we nog wat analyseren. Ik kon m’n tegenstander nog wat dingen wijsmaken over openingen. Verder voelde ik niet echt voldoening na zo’n blunder. Maar goed, de gratis egopuntjes vergoedden weer veel. Tijdens de mondelinge analyse met mijn tegenstander (er was geen analyseruimte), probeerde de tweedebordspeler van SMB mijn tegenstander op te beuren door mede te delen dat hun negende bord ook ging verliezen: hij had namelijk een stuk verloren.
FM Henk was de gelukkige. Hij bestreed de Siciliaanse Draak met verve. De knol op f6 werd geslagen, hetgeen wits paard toegang verschafte tot het centrumveld d5. Zwart ging meteen in de fout en kon een stuk inboeten. Vervolgens maakte Henk het in stijl af. Een beetje beduusd door zoveel medewerking, merkte hij maar op dat het zijn makkelijkste KNSB-overwinning ooit was.
Ze kunnen er echt niks van
Twee punten waren in de knip. BSG had meteen toegeslagen op de zwakke plek van SMB: op de laagste borden kwamen ze duidelijk kwaliteit tekort. Maar dat het verschil zo groot zou zijn, dat had ik ook niet verwacht. Aan de overige borden was het nog spannend: Large had moedig een pion geslagen, maar hij was er niet gerust op: de loper stond wel erg wankel op f7. Verder kreeg Frans Borm een lastig Koningsgambiet te verwerken en moest Ton de nodige openingsproblemen overwinnen. Lenaard kwam daarentegen met een pluspion uit een Sweshnikov en hij had niet het idee dat zijn tegenstander compensatie had.
Rond de eerste tijdcontrole valt een groot aantal partijen om. Aan de laagste borden pakt BSG de volle honderd procent. Tons tegenstander rukt vrolijk op met zijn pionnen, maar geeft ze daarbij gewoon weg. Ton consolideert, maar wordt wel verrast door een alles-of-nietspoging. De poging loopt op niets uit, waarna Ton het halve bord voorstaat. Ook Le maakt het zichzelf nog moeilijk door te lang na te denken, waardoor zijn tegenstander zijn geluk eveneens beproeft met een opportunistisch, doch foutief offer. Met nog enkele minuten op de klok lukt het Le om geconcentreerd te blijven, waarna hij ook wint en de 0-4 op de lagere borden completeert.
De meesters falen
Dit in schril contrast met de prestatie van Berelowitsch, die tegen Cherifa niet verder komt dan remise. In een complexe Spanjaard blijkt zwarts paardenpaar opgewassen tegen wits loperpaar. Een remise die voor “grote Beer” als een nederlaag moet hebben gevoeld. Een “echte” nederlaag werd behaald door Frans Borm. Zijn tegenstander offerde vrolijk een stuk, waarna de complicaties te veel werden voor de bridgende IM. Na afloop werd er nog wat geanalyseerd door hem en zijn tegenstander. De besnorde IM verzuchtte dat zijn rekenvaardigheden vroeger beter waren, waarna ik maar zei dat vroeger alles beter was, maar dat was volgens hem niet zo. Eigenlijk kon ik dat weten. De Donald Ducks van nu zijn kwalitatief veel beter dan die van vroeger. Toch had ik best een stapel DD’s uit de jaren ’80 bij me gehad willen hebben als leesvoer…
Na de tijdcontrole stond BSG met 4½-1½ voor. Voor een teamzege was weinig meer nodig, het zou nu vooral om bordpunten gaan. Realistisch gezien zouden daar nog iets van twee punten bij moeten komen: Large stond gewonnen, Leon stond gelijk, Robert had zich naar een redelijk eindspel weten te knokken en Ewood was verloren komen te staan.
Large won dan ook vrij snel. Hij had een toreneindspel met twee pluspionnen: een vrije b-pion en een meerderheid op de koningsvleugel. Dat moest eenvoudig te winnen zijn en dat gebeurde ook; 5½-1½ en de buit was binnen. Minder voorspoedig verliep hat bij de broer van tegen de broer van. Ewood pakte de Scandinaviër van Carl Wüstefeld, die overigens in niks lijkt op zijn bij SOPSWEPS spelende broer, op een aparte manier aan. Zwarts loperpaar kwam niet uit de verf, omdat wit de stelling in zijn greep had. Ewood miste echter de finishing touch en verzuimde twee pionnen te winnen. Later werd ‘ie nog een keer getruct en moest hij een slecht eindspel spelen, waarin hij het niet wist te redden. Zijn cynische commentaar: “Als je slaapt, kun je ook niet winnen.” Hij weet zijn miskleunen aan een droom waarin hij een marathon rende, waardoor hij uitgeput aan de start verscheen.
Dat drama was nog niks vergeleken met het drama van Robert Ris. In de trein had hij het erover dat hij samen met Erwin L’Ami dagenlang het Schots had geanalyseerd, waarna Topalov het resultaat van hun arbeid geen blik waardig gunde. Misschien had de grootmeester een punt, want Robert kwam slecht uit de opening: hij had de slag om c5 verloren. Later wurmde hij zich onder de druk uit en bereikte hij zelfs een gewonnen eindspel. Daarin verzuimde hij een winnende variant te spelen en speelde hij in de plaats daarvan iets dat een beter, maar niet gewonnen eindspel opleverde. Alsof dat nog niet genoeg was, blunderde hij even later ook nog een toren en de partij weg. Menig schaker zou een week lang geen schaakstuk meer aanraken, maar Robert was er gelukkig al snel overheen.
Als laatste probeerde Leon nog te winnen. Hij had eerst met een grapje een pion gewonnen, maar toen hij de pluspion weer verloor, leek remise een logisch resultaat. Maar dan ken je Leon nog niet. Hij bleef op de winst spelen en na bijna zes uur spelen ging zijn tegenstander door de knieën, waardoor zijn 100%-score nog een ronde gehandhaafd is. Hierdoor werd de eindstand bepaald op 6½-3½ voor BSG. Gezien de stellingen had BSG misschien nog wel meer verdiend, maar omdat BSG ook geen geweldige wedstrijd speelde, bleef een monsterscore uit.
Spleetoog
Na afloop zochten we heel Nijmegen af naar een restaurant. De geschikte restaurants zaten vol, waardoor we maar uitweken naar een Chinees, die helaas niet vol zat. Die Chinezen zijn wel slim: ze gaan niet in van die kleine pandjes zitten waar net genoeg ruimte is voor twee tafeltjes en een dikke serveerster, nee, ze pakken het groots aan, waardoor ze als enige restaurant nog gasten kunnen ontvangen. Vervolgens rekenen ze woekerprijzen voor kleine hapjes rijst en wat ministukjes vlees in een ranzige saus. Ja, van zakendoen hebben ze wel verstand, maar van lekker eten nog steeds niet. Gelukkig maakten de vele anekdotes van Robert Ris nog wel iets goed, maar liever had ik een volle maag gehad. Uiteindelijk kwam ik tegelijk met Ewood aan op de Kamerlingh Onnesweg, wat wel apart was, aangezien hij vanuit Bussum Zuid was komen lopen en ik vanuit Naarden-Bussum fietste. Kortom: achteraf gezien had ik alleen een nat pak uitgespaard als ik me door m’n moeder had laten brengen…
Uitslagen:
SMB (2179) – BSG (2329) 3½-6½
1. H Klip m (2369) – A Berelowitsch g (2569) ½-½
2. J Houben (2334) – R Ris m (2413) 1-0
3. S van Gisbergen f (2324) – La Ootes (2381) 0-1
4. F Krudde (2298) – L Pliester m (2372) 0-1
5. C Wüstefeld (2264) – E de Groote (2290) 1-0
6. J Aubel f (2216) – F Borm m (2337) 1-0
7. B Rijkschroeff (2013) – Le Ootes (2266) 0-1
8. R van den Hatert (1952) – T van der Heijden (2269) 0-1
9. W Knoop (1998) – H van der Poel f (2255) 0-1
10. R Hogenhout (2026) – J de Groote (2137) 0-1
