Voor de kerstvakantie werd ik met een opening geconfronteerd die ik nog niet eerder tegen me had gehad. Het werd een kansloze en vooral ook harde nederlaag. Gisteren kreeg ik zowaar dezelfde opening tegen me. Ditmaal had ik het betere van het spel en won ik een partij met wisselende kansen.
Een week na terugkomst uit China mocht ik eind vorig jaar meteen opdraven voor een partijtje tegen niemand minder dan Tom Bus in de wedstrijd tegen ASV 2. In een grijs verleden hebben we weleens de degens gekruist op Playchess. Toen versloeg ik hem in een Siciliaan en kreeg ik complimenten over mijn spel. Wat een tijden waren dat.
Nu het er echt om ging, moest ik echter de complimenten aan hem laten. Hij schotelde me het Koningsindisch in de voorhand voor, een opening waar ik geen ervaring mee had. Ik dacht in de opening heel slim te spelen en de ene na de andere verstandige beslissing te nemen. Dan weet je dat het onheil nabij is. Zonder het te weten kraakte mijn stelling in al zijn voegen, zoals mijn sympathieke tegenstander met een niet al te moeilijk kwaliteitsoffer aantoonde.
Gauw vergeten die partij, ware het niet dat ik in de eerste ronde na de winterstop meteen weer een zwartpartij kreeg. En warempel, ik kreeg opnieuw dezelfde opening voorgeschoteld, ditmaal door Tijmen Kampman, een taaie rakker. In de tijd dat hij nog voor De Stukkenjagers speelde, kwam ik niet verder dan remise in een ongelijkelopereindspel met twee pluspionnen. Ook nu kreeg ik het betere van het spel, maar had ik de grootste moeite om de knock-out te vinden. Na een paar keer opzichtig met een nederlaag geflirt te hebben, kwam alles toch nog op zijn pootjes terecht voor mij en het team. Een geweldige partij voor het publiek en een leerzame voor mijzelf. Hieronder de twee partijen ter leering ende vermaeck.
