“De saaiste race ooit”, miepte Lewis Hamilton na afloop van de Grand Prix van Monaco. Hij kreeg bijval van Fernando Alonso en Kimi Räikkönen, die de race ook maar niks vonden. De drie wereldkampioenen vonden dat ze alleen maar wat aan het rondtoeren waren.
Al sinds jaar en dag mondt de race op het krappe stratencircuit van Monaco in ware optochten uit. Het verschil met lang vervlogen tijden is dat er toen wel de hele race volle bak werd gereden. Dat was dit jaar beslist anders. Bandenleverancier Pirelli had namelijk besloten de hyperzachte band te laten debuteren. Het was een echte kwalificatieband, die voor de race niet heel geschikt zou zijn vanwege zijn korte levensduur.
De strategie die de teams van tevoren hadden uitgestippeld, was eenvoudig: een korte stint op de roze band en daarna bij de verplichte bandenwissel naar een van de hardere compounds (ultrazacht of superzacht) wisselen. Omdat inhalen in Monaco bijna uitgesloten is, hadden de teams verder geen pitstops meer ingeroosterd, hoe slecht de banden er aan het eind van de race ook aan toe mochten zijn.
De vraag was hoe Ricciardo, die zijn poleposition verzilverde, zijn race zou indelen. Hoewel het erop leek dat hij zijn uiterste best deed om meteen al een gaatje te slaan naar de concurrentie, reed hij in feite nog heel rustig in de openingsfase. Hij voerde, zoals verwacht, het tempo langzaam op. Hoewel hij moeite had Vettel te lossen, loste hij wel de Mercedes. Op het moment dat hij snelheid begon te verliezen, dook Hamilton de pits in. Hoewel hij op zijn nieuwe banden meteen bloedsnel ging, ging hij niet sneller dan de koplopers, die even later banden wisselden zonder hun positie te verliezen, dus bleef alles bij het oude.
Al gauw moest Hamilton de prijs betalen voor zijn snelheid op nieuwe banden: na enkele ronden stortten zijn rondetijden als een plumpudding in elkaar. Het betekende dat hij het gat naar Ricciardo, die het na zijn stop rustig aan deed, niet dichtgereden kreeg. Pas toen de Australiër zijn MGU-K (toch goed voor zo’n 160 pk) verloor, kwam de regerend wereldkampioen langzaam maar zeker dichterbij.
Door Ricciardo’s problemen leek het een kwestie van tijd voordat Vettel de Red Bull op een recht stuk finaal voorbij zou blazen. Inderdaad ging de Ferrari op de rechte stukken dik twintig kilometer per uur harder, maar omdat hij nooit dichtbij genoeg kwam, bleef een inhaalactie uit. Sterker nog: in de slotfase van de race wist Ricciardo met zijn kreupele auto zowaar nog te versnellen en uit te lopen.
Vettel had de pech dat Vandoorne precies tussen hem en Ricciardo op de baan kwam tijdens de virtuele safetycarfase, maar verloor bij de herstart onverklaarbaar veel terrein. Hamilton was op dat moment al afgehaakt en finishte nog op een behoorlijke achterstand als derde. De banden van zijn Mercedes zagen er de hele race enorm afgeragd uit, wat een verklaring kan zijn van zijn matige tempo in de race.
Het lage tempo van de koplopers betekende wel dat de top 9 na bijna een uur en drie kwartier sturen binnen een halve minuut zat. Middenmoters als Ocon, Gasly en Hülkenberg finishten vlak achter een Mercedes, iets wat al heel lang niet meer is voorgekomen. Alleen dat al maakte de race meer dan de moeite waard. Het toonde wel aan dat Mercedes de slag in Monaco had gemist. De snelheid was ver te zoeken en dat maakte het gemiep over die saaie race des te potsierlijker, want andere teams konden wel snel gaan zonder hun banden op te vreten. Nico Rosberg had het al over een zwart weekend voor zijn oude renstal, die net als vorig jaar behoorlijk door het ijs zakte in het vorstendom.
Van de achtervolgers baarde vooral Gasly opzien door halverwege de race op versleten hyperzachte banden zelfs nog op de leiders in te lopen. Hülkenberg maakte als laatste coureur zijn reguliere stop. Hij reed niet minder dan 50 rondjes op ultrazachte banden. Na zijn stop kwam hij direct achter teamgenoot Sainz op de baan, die al vroeg in de race was gestopt en gauw plaatsmaakte, waarna Verstappen hem ook nog naar de tiende plaats verbande. Na afloop was de Spanjaard extreem teleurgesteld over de gekozen strategie, waarvan hij wist dat ‘ie niet zou werken, in tegenstelling tot zijn team. Misschien moet hij bij zichzelf te rade gaan, want waar Hülkenberg zijn ultrazachte banden in leven hield, lukte het hem van geen kanten.
De negende plek was voor Verstappen het maximaal haalbare nadat hij vanaf de laatste plaats moest starten. Bij de start had hij de Hazen al te pakken en daarna werkte hij zich geduldig in de achterhoede omhoog. Door de pech van de Williams’ en door zijn pitstop lang uit te stellen, wist hij nog wat plekjes te winnen. Op nieuwe banden reed hij nog de snelste raceronde voordat hij zich klemreed achter Hülkenberg.
Achter Sainz eindigden de echte verliezers van de race. Ericsson finishte nog als elfde, meer was voor hem realistisch gezien niet mogelijk. Teammaat Leclerc had meer reden tot klagen. In plaats van een lange stint op de ultrazachte band te rijden, reageerde Sauber op een vroege stop van Hartley. Diens undercut was succesvol, waarna de Nieuw-Zeelander de Monegask tot aan die fatale 71e ronde ophield.
Pérez werd door een trage stop tot een verblijf in de achterhoede veroordeeld, terwijl Vandoorne door een slechte strategie terugviel tot achter de beslist niet snelle Hazen. Na afloop had hij het erover dat zijn strategie was opgeofferd om Alonso te helpen, iets waar McLaren uiteindelijk toch niets aan had omdat Alonso uitviel. Feit was dat Vandoorne als enige coureur veel tijd verloor met het bevechten van Verstappen. Andere coureurs lieten de drievoudig Grand Prix-winnaar er zonder slag of stoot langs, of konden hem juist zonder moeite voorblijven.
Helemaal achterin eindigden de Williams’, die er een sport van leken te maken om zo veel mogelijk pitstops te maken. Beide coureurs kwamen driemaal aan de pits. Stroll had twee lekke banden, terwijl Sirotkin nog een stop-and-go-penalty moest inlossen omdat zijn team op de startopstelling te lang met de auto bezig was. Al met al een triest weekend voor het Britse team.
