Het is alweer vrijdag, wat betekent dat ik alweer vijf dagen in China zit. Een hele werkweek is voorbijgevlogen. Er is nog niet heel veel gebeurd, behalve dat ik sinds vandaag ineens keelpijn heb.
De reis naar China was voor mij een hele nieuwe belevenis. Nog nooit was ik zo ver van huis geweest. Toch voelde het redelijk vertrouwd. De omgeving en het mooie weer (een graad of 20 en zon in november) deden me aan Zuid-Europa denken, wat nog versterkt werd door de Franse toilets en de geanimeerde manier van praten. Alleen die rare hiërogliefen verrieden dat je op een ander continent was.
Voor Xiaomei was de reis vooral een weerzien van bekenden. Naast haar ouders zou ze ook weer een hoop neven en nichten zien. De meesten van hen woonden namelijk in de buurt. Dat is dan weer het voordeel van de grote stad. Als je hier eenmaal geboren en getogen bent, hoef je ook niet meer zo nodig weg.
Die avond kwam Fang op bezoek, samen met haar man, onze chauffeur van die ochtend. Zoals eigenlijk iedereen in de familie kon ze geen Engels. Wel Chinees uiteraard, en daar gaf ze ook les in. Xiaomei fluisterde haar telkens Engelse zinnen in, die ze dan na probeerde te zeggen. Het was grappig en ongemakkelijk tegelijkertijd omdat ik steeds complimenten over m’n uiterlijk ontving (wie had dat gedacht, hè?) terwijl haar man ernaast zat.
Tijdens deze conversatie bedacht ik me dat ik nog een kaart van Nederland had meegenomen als cadeau voor Xiaomei d’r ouders. Dan konden ze een beter idee krijgen van waar ik vandaan kwam en waar hun kleine Xiaomei de afgelopen jaren had uitgehangen. Bij het zien van de kaart drong het pas tot me door dat de grootte van Nederland ten opzichte van China ongeveer hetzelfde is als die van Texel ten opzichte van de rest van Nederland. Alleen al de provincie waar Chengdu in ligt, Sichuan (wat 4 rivieren schijnt te betekenen), is bijna zo groot als Spanje. Had ik al gezegd dat de omgeving best veel op Zuid-Europa lijkt?
Dat geldt overigens niet voor de taal. Zelfs spreek ik ongeveer drie woorden Chinees (wo ai ni), waardoor het communiceren met Xiaomei d’r ouders niet makkelijk was. Vaak moest Xiaomei als tolk fungeren. Maar ja, de lieve schat had zelf natuurlijk ook nog het nodige te berde te brengen, dus kon ze niet constant alles van haar ouders vertalen. Dat Chinees een toontaal is, is goed te horen aan de vele stemverheffingen. Zelfs de meest onschuldige conversaties klinken daardoor als hoogoplopende ruzies. Toch wel Zuid-Europees dus, hoewel ik totaal geen chocola kon maken van wat er gezegd werd. Wel vond ik het vaak lollig om tijdens zo’n conversatie tegen Xiaomei te pas en te onpas dingen te zeggen als “laat je niet uit je tent lokken” en zo.
Over tenten gesproken: het appartement van Xiaomei d’r ouders ziet er fraai uit, met veel marmer, wat een schril contrast vormt met de armoedige staat van het complex, met vervallen trappen en een lift uit het jaar nul. Het huis is niet extreem groot, maar heeft wel drie slaapkamers, die bijna volledig in beslag worden genomen door een tweepersoonsbed en een kast. De koffers moesten we dus in de lege logeerkamer stallen. De keuken is vrij klein, maar kan wel met een schuifdeur van de rest van het pand worden afgesloten. De ventilatie gaat via een door een raam getrokken pijp die op een lege schacht uitmondt. Vanuit het keukenraam kijk je zo zes verdiepingen naar beneden. De keuken kijkt uit op een blinde muur, net als de vrij kleine badkamer overigens.
Van Xiaomei had ik begrepen dat haar moeder een pyjama voor mij zou hebben, dus had ik mijn enige goede pyjama in Nederland achtergelaten. Wat er precies was misgegaan, weet ik niet, maar de pyjama was er niet, dus moesten we op dinsdag maar een pyjama gaan halen. Xiaomei betaalde met een aantal kortingsbonnen, zodat ik ’s nachts geen kou zou lijden. Niet dat dat anders gebeurd was. Het was ’s nachts behoorlijk warm met een klein, menselijk kacheltje naast me.
Een nadeel van China is dat een heleboel websites niet toegankelijk zijn, zoals Google, Wikipedia en YouTube. Voor Google is het krakkemikkige Bing een matig alternatief, maar voor die andere sites is er geen alternatief. Een VPN wil dan uitkomst bieden. Een dag heb ik zo’n ding werkend gekregen, daarna moest ik me registreren en waarschijnlijk betalen, waar ik niet zo’n zin in had. Omdat het internet toch al niet zo denderend was, werden de paar filmpjes die ik heb bekeken met horten en stoten afgespeeld.
De signaalsterkte is kennelijk dusdanig beroerd dat er in de slaapkamer al geen internet meer is. Het betekende dat ik een aantal Whatsapp-berichten pas later gezien heb. Whatsapp wordt officieel ook door de Chinese overheid geblokkeerd, maar kennelijk glippen er toch steeds berichtjes tussen de mazen van het net door. Wel vaak met vertraging en het downloaden van afbeeldingen lukt ook niet, dus is een VPN ook hiervoor geen overbodige luxe. Maar wat is een goede, gratis VPN?
’s Avonds stonden er geregeld wandelingen in de omgeving op het programma, waarbij we steeds weer nieuwe familie ontmoetten. De eerste keer mocht ik ineens een kleine, witte hond uitlaten en de tweede dag konden we ineens aanschuiven voor een barbecue (terwijl we net al gegeten hadden). Het is net de Spaanse familie, geen peil op te trekken. Verdere gelijkenissen met die vakantie naar Menorca van vorig jaar kreeg ik vandaag, toen ik mijn keel opeens begon te voelen. Hopelijk is het dit keer geen keelontsteking waar ik nog een maand last van ga hebben.
Echt heel tof dat je enkele verslagen met ons deelt op deze manier! Dat moet een ongelofelijke ervaring zijn, China echt door de ogen van een lokale familie te beschouwen en te komen waar ‘de doorsnee inwoner’ ook mee te maken krijgt. Ik vond dat ook zo bijzonder in Cuba bijvoorbeeld. Toeristen hebben toch andere ingangen en een soort parallelle samenleving; daar waar alledaagse dingen als het ware langs de toeristen heen glippen. Was wel benieuwd of daar ook veel parken zijn, en of er veel marktkraampjes met eten en fruit langs de weg zijn, of dat dat alles zich vooral op gecentraliseerde markten plaatsvindt. Lijkt me heel interessant ook een keer in grote technologiezaken te kijken daar, zeg maar een mediamarkt/e-leclerc achtige megastore die je ongetwijfeld wel ergens daar hebt. Zijn er in de stad ook tempels? Beterschap in ieder geval! Hopelijk hebben ze lokale kruiden of medicijnen die kunnen helpen met de keel. Ze hebben daar natuurlijk veel kennis ook van oude traditionele geneeskunde. Hoop dat je er toch nog van genieten kan, groeten aan Xiaomei in ieder geval!
Inmiddels zijn we alweer bijna drie weken verder en kan ik zeggen dat ik bijna genezen ben. Af en toe heb ik nog een vreemd kuchje. Ik weet niet of dat door de luchtvervuiling komt, of dat er een vervelend virus in de lucht zit. In ieder geval ben ik al drie keer bij de dokter geweest en heb ik drie keer een zakje met pilletjes voorgeschreven gekregen, maar ik kan niet zeggen of die pillen ook echt geholpen hebben.
Marktkraampjes zijn hier echt overal. Overal staan mensen fruit, groenten of vlees te verkopen. Tempels en parken zijn er ook. Wij zitten hier in een uithoek van de stad en de dichtstbijzijnde metrohalte is die bij de Wang-Congtempel, waar we ook een keer geweest zijn. Verder zijn we eigenlijk alleen naar het Volkspark/People’s Park/Renmin Gongyuan geweest. Er zijn nog een heleboel parken in de stad waar we niet zijn geweest. De stad is gewoon enorm groot en mijn energie is beperkt.