Vertrek
Het was onwerkelijk. Ik was geschokt. Een periode was afgesloten en ik wist niet of ik blij of verdrietig moest zijn. In ieder geval woonde ik niet meer in Amstelveen.
Op weg naar de oogarts vertelde mijn moeder het hele verhaal. Ze had die ochtend Stumass aan de lijn gehad. Ze hadden haar verteld dat het beter was dat ik naar de Stumass-vestiging in Utrecht zou verhuizen. Daar was nog plek en het was maar twintig minuten reizen naar de Universiteit. Want ja, in Amstelveen kon ik natuurlijk niet meer wonen. Mijn moeder ontplofte bijna toen ze het hoorde en verbrak onmiddellijk alle banden met Stumass. Ik zou weer thuis komen wonen.
Vanwege mijn enorme bijziendheid moest ik op controle bij de oogarts komen. In de wachtkamer kreeg ik Christina ineens aan de lijn. Ik wist niet of ze al op de hoogte was gebracht van mijn situatie, of dat ze zich afvroeg waar ik uithing. Ik vertelde maar dat ik niet meer in Amstelveen woonde, wat ze natuurlijk wel erg jammer vond. Ik moest het gesprek beëindigen omdat mijn naam werd omgeroepen. Bij de oogtestjes werden gelukkig geen afwijkingen geconstateerd.
Mijn moeder bracht me daarna naar Amsterdam, waar ik met Rolex een film zou kijken. Hij werd gauw bijgepraat en reageerde vol ongeloof. Mijn moeder ging vervolgens naar mijn kamer in Amstelveen om alvast spullen mee te nemen. Ik wist niet wat ik ervan moest vinden. Het was allemaal zo snel gegaan en ik zat vol met vragen. Ik wist niet of ik blij moest zijn dat ik uit Amstelveen weg moest. Ik wist niet of ik blij moest zijn dat mijn moeder dit voor me had besloten, want ik had natuurlijk liever zelf die beslissing genomen. Het was de vreemdste dag uit mijn leven.
Zoals gepland bleef Rolex slapen. Alleen moesten we nu niet terug naar Amstelveen, maar naar Bussum. Hij kon in het bed van m’n broertje slapen. Tot diep in de nacht hadden we het over het gedwongen vertrek en de moeilijke periode die tot mijn vertrek hadden geleid. Hij toonde begrip en dat deed me echt goed. Met een warm gevoel vanbinnen viel ik in slaap.
Het ging natuurlijk al een tijd niet zo goed met mij bij Stumass, maar in de zomer leek het weer voorzichtig de goede kant op te gaan. Ik hoopte maar dat als ik me gedeisd zou houden alles weer goed zou komen. Toen dat leek te lukken, dacht ik Annemarije weer terug te kunnen winnen. Het bleek een dure misrekening. Al gauw kwam ik erachter dat ik alles wat ik in de maanden ervoor had opgebouwd in een keer had afgebroken. En dat terwijl ik de beste bedoelingen had.
In de dagen die volgden werd het alleen maar erger. Annemarije zei zich bedreigd te voelen door mijn nadrukkelijke aanwezigheid, onze vriendschap was onherstelbaar beschadigd en de begeleiding was woedend op me. Uiteindelijk kreeg ik een officiële waarschuwing. Als ik nog een keer over de schreef zou gaan, zou ik m’n huis worden uitgezet. Ook werd me dringend op het hart gedrukt dat ik een psychiater in de arm moest nemen, zodat ik kon leren omgaan met mijn obsessieve gevoelens.
Om de vernedering compleet te maken, moest ik ook de sleutel van het huis van Annemarije inleveren. Omdat in dat huis de wasmachine stond, mocht ik alleen onder begeleiding de was doen. Het betekende dat ik vooral veel op mijn kamer zat. Om de verveling tegen te gaan, belde ik ’s avonds maar naar huis om met m’n moeder te praten. Dan sprak ik nog met iemand die achter me stond, want in Amstelveen had ik weinig medestanders. De gesprekken beurden me nog een beetje op, dus besloot ik er maar een gewoonte van te maken.
Zo modderde ik de laatste week aan. Op de vroege ochtend van donderdag 30 augustus vertrok ik naar de universiteit. Het was opmerkelijk druk in het kantoor van de begeleiding. Koortsachtige gesprekken werden gevoerd. Ik had geen idee wat er aan de hand was. Wel kreeg ik het verzoek om mijn telefoon aan te laten. Dat was ik natuurlijk weer vergeten te doen, dus werd ik die middag voor een voldongen feit gesteld.
Die zaterdag werd mijn kamer leeggehaald. Hoewel het inmiddels alweer september was, was mijn huurcontract al ontbonden en hoefde ik geen huur meer voor september te betalen. Ze waren me dus liever kwijt dan rijk. Het meubilair werd in een bestelbusje gepropt en de vloer werd uit de kamer getrokken. Rond het middaguur was alles van waarde uit de kamer gesloopt. Het betonnen hokje zag er ineens heel mistroostig uit. Ik liet mijn overgebleven sleutel achter op tafel en schreef een berichtje aan Firaas, die in korte tijd beide huisgenootjes was kwijtgeraakt en nu in zijn eentje overbleef. Daarna trok ik de deur voor de laatste keer achter me dicht. Na twee jaar zat mijn tijd bij Stumass er definitief op.
Het was opvallend stil tijdens de verhuizing. Niemand van de begeleiding kwam afscheid nemen en ook van de bewoners was geen spoor. Ik had gehoopt dat Annemarije toevallig een weekendje in Amstelveen zou blijven, zodat ze met eigen ogen kon zien wat ze had aangericht. Vroeg of laat zou het haar toch wel duidelijk worden.
M’n ouders en broertje reden de bestelbus naar een loods, waar mijn spullen zouden worden opgeslagen, terwijl ik mijn fiets naar Bussum overbracht. Het was prachtig fietsweer en na een kleine twee uur trappen kwam ik licht bezweet in Bussum aan. Ik zou in ieder geval weer een tijdje bij m’n ouders gaan wonen. Ondertussen was mijn moeder alweer druk bezig mij in Hilversum in te schrijven…
Ik kan me die week nog goed herinneren, en ik denk dat het woord onwerkelijk het dichtst bij mijn impressie kwam op dat moment. Ik kan me zogauw niet meer herinneren hoe die afspraak voor die film op de agenda stond; maar in ieder geval vond ik het waardevol dat we het toen wel hebben laten doorgaan; hoewel natuurlijk voor jou vermoedelijk niet het beste moment. Mja wat valt er op zo’n moment ook te zeggen; ik vond je er die dag in ieder geval toch relatief rustig onder al was je toekomstbeeld toen nog heel onduidelijk. Ergens denk ik dat het heel waardevol is geweest dat je in ieder geval je positie aan de universiteit had, en dat er toch nog een soort van ritme bestond, daardoor was je voor je programma niet afhankelijk van je ouders; maargoed ik weet hoeveel moeite het je heeft gekost naderhand via Hilversum uiteindelijk eigenlijk nu pas weer verder kan met de constructie van je toekomst. Toch denk ik niet dat je de periode in Hilversum als verloren moet beschouwen, want het was m.i. een belangrijke brug naar je huidige leven, en ik denk toch met veel plezier terug aan de avonden in je huisje daar, naast die geweldige heide, en praktisch dichtbij alles.
Hoe dan ook is het natuurlijk een zwaar proces voor je geweest. Ik ben in ieder geval heel blij je bijdrages tot nog toe allemaal te hebben kunnen lezen; hoewel ik er niet echt reacties op geplaatst heb.
Toen gingen we nog geregeld samen naar de film. 🙂
Ik geloof dat we dit bioscoopmoment al een tijdje van tevoren hadden ingepland. Ik was in die tijd natuurlijk wel toe aan wat afleiding. Toevallig hadden we dus precies afgesproken op de dag dat ik in Amstelveen het huis uit werd getrapt. Het was een hele rare situatie en het zal voor jou wel een gekke ontmoeting zijn geweest. We hadden het in die tijd vaak over Stumass gehad, maar dat het zo zou aflopen, hadden we ons denk ik nooit voor kunnen stellen. Ik had heel lang nog de hoop dat alles weer goed zou komen, maar ik werd keer op keer weer teleurgesteld. Het gaf mij dan ook rust dat er een einde aan die hectische periode bij Stumass zou komen.
Ik heb in de dagen daarna niet heel erg over mijn toekomst nagedacht. Ik zat met veel pijnlijke herinneringen en ik wist dat het lang zou duren om te herstellen. Het beviel me wel dat ik weer bij m’n ouders woonde, want dan had ik nog wat mensen om me heen. Daar was ik namelijk gewend aan geraakt. Het betekende wel dat ik in Hilversum in een zwart gat terechtkwam. Ik moest daar weer heel erg wennen aan de nieuwe mensen en doordat ik echt beschadigd was door Amstelveen heb ik daar helaas ook nooit zo kunnen aarden. Ik voelde me vaak eenzaam, een beetje als in de laatste weken in Amstelveen. De filmuitjes waren zeker de hoogtepunten uit die tijd.