Afgelopen vrijdag was het weer eens vrijdag de dertiende. Rond die dag stonden er voor mij twee belangrijke wedstrijden ingeroosterd: op donderdagavond de massakamp tegen HSG en op zaterdag de wedstrijd tegen ASV 2. De resultaten van die wedstrijden waren heel wisselend, terwijl ik in beide gevallen met een spreekwoordelijk blauw oog wegkwam.
Vorig jaar werd plotseling de massakamp BSG-HSG nieuw leven ingeblazen, nadat de schaakgenootschappen voor het laatst in 2011 de degens hadden gekruist. Waar het duel vorig jaar in Bussum in een vrij nipte zege voor BSG eindigde, hoopte HSG in eigen huis wat terug te doen.
HSG heeft haar clubavonden op donderdag. Niet de handigste dag voor mensen zoals ik, die in een andere provincie werkzaam zijn en dan ook nog hun kantoordag hebben. Laatst kreeg ik al op mijn lazer van Xiaomei dat ik in de weekenden altijd druk was (gelukkig is het Formule 1-seizoen EIN-DE-LIJK afgelopen), dus durfde ik haar bijna niet te vragen of ze het goed vond dat ik die wedstrijd zou spelen.
Vorige week zaterdag hadden we de laatste schaaktraining van het seizoen om goed beslagen ten ijs te komen tegen ASV 2. Wel zouden we ’s avonds gaan trainen in plaats van ’s middags. Xiaomei had beloofd vroeg deze kant op te komen, zodat we die middag nog wat leuks konden doen. Uiteindelijk hadden we pas in het begin van de middag contact. Echt veel zin om te komen had ze niet, want schaken deed ze niet en de Formule 1 interesseerde haar ook niet.
Natuurlijk kreeg ik op het moment dat ik me klaarmaakte om naar een donker Denksportcentrum te gaan ineens een bericht dat ze wel hierheen wilde komen. Nadat iedereen bijeen was gekomen en we onder het genot van pepernoten en ander strooigoed een treurig verhaal van onze teamleider hadden aangehoord, ging ik gauw naar het station om haar op te halen.
Ze was in een goede bui, dus vroeg ik haar in het Denksportcentrum of ze het goed vond dat ik die donderdag in de massakamp zou spelen. Ze vond het goed, dus gaf ik me toch op bij broederfiguur. Bij het zien van de opstelling van beide teams had ik er alweer spijt van. Wat een overkill! Waar wij drie van onze vier kanonnen van het eerste hadden opgesteld, deden die van HSG niet mee. Alleen Wim van der Wijk had zich beschikbaar gesteld.
Het enige kanon dat niet meedeed, was Ton, die een week eerder in de SOS-wedstrijd tegen HSG van Thomas Roest had verloren en daarmee een aandeel had in de dure nederlaag van BSG in de doordeweekse competitie. Over zijn partij wilde hij op de training weinig loslaten. Was hij overklast? Of had hij in een gewonnen stelling een dame weggegeven of zo? Ik wist dus niet of ik me zorgen moest maken voor het geval ik tegen hem zou moeten spelen.
Uiteraard werd ik ingedeeld tegen de organisator van de massakamp, of eigenlijk Boekweit Battle, zoals ‘ie eigenlijk heet. Wat is dat voor een rare woordstapeling? Het heeft ermee te maken dat het wapen van Bussum een schild is met vijf boekweitkorrels. Het wapen van Hilversum is een schild met vier boekweitkorrels. Originele lui daar in het Gooi! Het wapen van Hilversum is wel bijna een eeuw ouder, dus zijn wij (zeg ik als Naardenees die daarvoor twee en een half jaar in Hilversum heeft gewoond) de na-apers.
De massakamp werd vervolgens een complete walk-over voor de na-apers. Al gauw stonden we met 3-0 voor en daarna bleef de score maar oplopen. Naast me zag ik hoe ex-HSG’er Herman van Engen eerst een pion en daarna een kwaliteit won van Gabri van de Schootbrugge. Aan de andere kant zag ik hoe FM Henk met …Db7 een paard op e4 pende op de loper op g2. Michaël de Vos gooide de hele trukendoos open en offerde zelfs zijn dame voor een winnend aftrekschaak. Hij had echter niet gezien dat de dame weer terug kon naar b7, waar ze de koning in de hoek beschermde. Toen was het meteen uit.
De gebroeders hadden het moeilijker. Ewood kwam niet door de verdediging van Wim van der Wijk heen, terwijl ik niet wist hoe ik mijn voordeel uit moest breiden. Hoe dichter we bij vrijdag de dertiende kwamen, hoe slechter mijn spel werd. Bijna had Thomas Roest zijn tweede Bussumse scalp in nog geen twee weken te pakken. Gelukkig werd het remise en daar mocht ik niet over mopperen.
Zodoende hadden we aan de hoogste borden met 3-1 gewonnen en dat was representatief voor de andere borden, want uiteindelijk wonnen we met maar liefst 18-6. Bij het aanzetten van mijn telefoon zag ik dat Xiaomei me 14 keer had proberen te bellen. Ze dacht dat de wedstrijd overdag was…
Op zaterdag mocht ik gelijk weer aan de bak, ditmaal in de verre uitwedstrijd tegen ASV 2. Gelukkig werd ik dit keer niet aan Tom Bus gekoppeld, al kwam ik alsnog belabberd te staan. Gelukkig miste tegenstander Dirk Hoogland zijn kansen en kon ik op remise afkoersen. Daarmee bleef ik dit kalenderjaar in ieder geval ongeslagen en dat had ik een jaar geleden vast niet verwacht na die oorwassing tegen Tom Bus. Dan nu ter leering ende vermaeck de partijen:
