Belle

2025 is ruim een week oud. Graag had ik gezegd dat alles goed gaat en dat ik vol energie mijn dromen ga najagen in dit nieuwe jaar, maar dat lukt me even niet. Belle, de kat van mijn moeder, is er niet meer.

Begin 2012 overleed Sheba. Voor mij was het een startschot van een turbulent half jaar, met enorme hoogtepunten, maar helaas ook diepere dieptepunten dan ik me ooit had voor kunnen stellen. Die zomer werd de leegte van Sheba opgevuld toen mijn moeder ineens een nieuw katje had. Op de boerderij van mijn oom en tante was ze verliefd geworden op een klein, enigszins onhandig katje, Belle.

Een nieuwe kat in huis nemen is altijd een risico. Zo kon Sheba de komst van Bonnie niet bepaald waarderen. Omgekeerd accepteerde Bonnie Belle direct. Ze waren meteen heel erg op elkaar gesteld, nooit hebben ze gemeen naar elkaar gedaan. Belle was ook heel erg op ons gesteld. Als kitten sabbelde je pyjama bijvoorbeeld helemaal af als ze ’s ochtends bij je op schoot kwam liggen.

Na weer een tijdje bij mijn ouders te hebben gewoond, ging ik eind 2012 op mezelf wonen. In de zomer van 2013 kreeg ik voor mijn verjaardag een jong katje, Bounder. Gek genoeg raak je heel snel gewend aan zo’n klein poesje, want toen ik een paar weken bij mijn ouders bleef eten, leken de katten van mijn ouders ineens reusachtig groot. Belle, inmiddels volwassen, was ook een behoorlijk grote poes. Groter dan Sheba en zeker ook groter dan Bonnie. Ze was molliger dan Bonnie en voelde daardoor ook heerlijk zacht aan.

Eind 2018 verhuisden mijn ouders. Bonnie heeft die verhuizing (helaas of gelukkig?) niet meer meegemaakt. Op de Palmvogellaan had Belle een enorme tuin voor haar alleen. Wat het nieuwe huis van mijn ouders echter niet had, was een kattenluik. Vonden ze niet nodig. Een grote fout. Katten krijgen namelijk altijd hun zin. Krijgen ze hun zin niet, dan gaan ze je namelijk treiteren en sarren totdat ze hun zin wel krijgen. Als mijn kat ’s nachts naar buiten wil, dan gaat ze de gordijnen krabben. Wil ze weer naar binnen, dan bonkt ze hard tegen de deur. Vroeg of laat word je daar wel wakker van. Belle had een effectievere manier om hetzelfde voor elkaar te krijgen, namelijk heel hard blèren.

Belle was verder heel bescheiden en vooral voorzichtig. Heel voorzichtig kwam ze bij je liggen. Heel voorzichtig en geduldig kwam ze bij Loulou het schuim van zijn koffie bietsen. Ze haalde nooit kattenkwaad uit en ze kon het met iedereen goed vinden. Alleen een van de buurtkatten joeg ze altijd zo fanatiek de tuin uit dat je je afvroeg of dit onze Belle wel was.

Vorig jaar werden nierproblemen bij Belle geconstateerd, net als eerder bij Sheba. Na een overstap op ander voer leek alles wel weer goed te gaan. Helaas ging het in de eerste dagen van dit jaar mis en verslechterde haar conditie rap. Ze at en dronk niet meer en dus waren haar dagen geteld.

Ik ben blij dat ik afgelopen zondag nog even langs ben geweest om haar nog een keer te vertroetelen. Ze had zich teruggetrokken in de douche, waar ik haar geaaid heb. Het deed me heel erg aan Sheba d’r laatste dag denken, hoewel Belle er wel beter uitzag dan Sheba. Misschien dat dat ook kwam omdat Belle 4 jaar jonger was dan Sheba. 12 jaar is toch te jong voor een kat om te gaan.

Maandag heeft mijn moeder Belle laten inslapen en vanochtend hebben we haar in de tuin begraven. Zo zal ze voor altijd op de Palmvogellaan blijven, de plek waar ze ironisch minder dan de helft van haar leven heeft doorgebracht.

“Ik mis haar nu al”, stamelde mijn moeder vanochtend. De echte klap komt vaak later. Nooit meer zal ze water uit de kraan drinken. Nooit meer zal ze haar staart in de fik zetten door er per ongeluk mee in de vlam van een kaars te lopen. Nooit meer zal ze op het eilandje in het midden van de vijver zitten. “Vannacht dacht ik dat ik haar hoorde schreeuwen”, zei mijn moeder bij mij in de auto. Dat was natuurlijk niet zo. Het is stil geworden op de Palmvogellaan.

Belle
17 mei 2012 – 6 januari 2025