Bescheiden successen in Eindhoven
Vandaag (of inmiddels gisteren) werd het NK Rapid gespeeld. Het speeltempo was 20 minuten per persoon per partij en de groepen werden gediscrimineerd op leeftijd (als iemand een handigere manier heeft om dit uit te drukken, hoor ik het graag.)
Al om zeven uur ging de wekker. Samen met het aapje en pindakaas ging ik met de trein naar Eindhoven. (Ja, ja, da’s heel ver weg.) De reis verliep voorspoedig en ik kon zelfs nog even inschaken. Daarna was het tijd voor het echte werk.
Het toernooi
In de eerste ronde won ik met zwart van Tjaart Offringa. Hij was nog niet helemaal wakker en verloor vrij hard. Uiteindelijk zou hij nog wel in de prijzen komen. Dus dat was een mooi begin. Vervolgens mocht ik het met wit opnemen tegen David van Kerkhof. In de opening klooide ik natuurlijk weer eens wat aan, waardoor hij al snel een initiatiefje had. Toch wist ik de zooi redelijk te verdedigen en deelde ik hier en daar wat tikken uit. Het gevolg was dat hij zijn voordeel zag verwateren. Hij begon in tijdnood een steeds minder solide indruk achter te laten, dus ik dacht dat er wel wat te halen was. Helaas was ik zelf ook niet zo fris meer en werd ik matgezet.
In de derde ronde kreeg ik een gare variant van het Schots tegen me. Ik gebruikte veel zetten om een best mooi paard te ruilen tegen een goede loper. Dat had ik waarschijnlijk beter niet kunnen doen, want de stelling werd heel moeilijk te bespelen, nadat mijn tegenstander een pionnetje offerde. Uiteindelijk kwam ik wel aardig los, maar moest ik een dame tegen toren plus loper inleveren. Ik leek herhaling van zetten te kunnen afdwingen, maar dat bleek achteraf niet zo te zijn. Hoe dan ook, ik haalde een remise binnen. De vierde ronde leverde me ook maar een remise op. Tegen Henriët Springelkamp kon ik dit keer eens niet winnen. Ik had weer wit, maar dit keer gaf ze geen stuk weg. 😛 Er ontstond een eindspel met paard tegen loper, dat weliswaar voordelig leek voor mij, maar het uitbuiten was moeilijk. Ik weigerde tweemaal een remiseaanbod, om uiteindelijk zelf remise aan te bieden. Ik had toen namelijk een pion verloren…
De vijfde ronde was de altijd lastige uitwedstrijd tegen CM Sander van Eijk. Hij speelde koningsgambiet, waarop ik een gaar tegengambiet speelde. Uiteindelijk verloor ik zonder veel compensatie een pion. Ook had ik weinig tijd. Op dat moment schaamde ik me diep. Toch wist ik er nog wat van te maken. Ik behield wat aanvallende stukken. In een eindspel met beiden een toren, paard en een kluit pionnen, wist ik met mijn paard wat dreigingen te scheppen. Toen hij een paar zetten diep grapje over het hoofd zag, had ik m’n pion terug. Qua stelling was het remise, qua tijd had ik een enorme achterstand. Ik bleef snel zetten, terwijl hij probeerde mijn paard te vangen. Uiteindelijk raakte hij de greep op de gebeurtenissen helemaal kwijt. Tot mijn vreugde zag ik dat ik op een gegeven moment zelfs meer tijd had. Hij probeerde mijn zevende rij op te ruimen, maar gaf mij een reus van een vrijpion. Uiteindelijk rukte deze helemaal op tot g3 en op dat moment gebeurde er iets ongelooflijks. Hij deed Kd2, terwijl er een paard op d5 stond. Ik deed Td8 en won het paard. Daarna speelde hij heel sipjes nog wat zetjes. Ik wist hoe hij zich voelde. Een paar maanden terug overkwam me iets dergelijks tegen hem op het OKU. Ik, spelend met wit, was door afgronden gegaan, maar hij ook. Ik wist een slecht staand eindspel met een laatste krachtsinspanning te redden naar een eindspel met toren en paard tegen toren en 3 pionnen. Een pion rekende ik al snel in. Vervolgens moest ik met nog een minuut op de klok (plus twee seconden per zet) de boel op remise te houden. Ik bood remise aan, maar hij weigerde. Uiteindelijk wist ik zijn pionnen nog te laten promoveren ook… :S Maar nu was ik natuurlijk erg blij. Ik had van de winnaar van het open NK jeugd verslagen!! Zo zie je maar weer dat snelschaak en “gewoon” schaak hele andere disciplines zijn.
In de zesde ronde speelde ik opnieuw met zwart. Tegen een gozer met een moeilijke naam kwam ik een minuutje te laat opdagen. In een knusse Spaanse stelling rommelde ik lekker wat aan, hier en daar een foutje makend, maar verder niet catastrofaal. Tegen het einde kwam er een slagenwisseling, waarin ik een stuk buitmaakte en hij twee krachtige vrijpionnen. Deze moest ik weer stoppen door een stuk terug te offeren. Ik behield echter wel een pluspion. Deze had ook waarde kunnen hebben, als ik zijn vrije d-pion handiger had geblokt. Nu bezorgde het ding me hoofdpijn. Ik moest weer een stuk geven en verloor het eindspel.
In de zevende ronde speelde ik tegen Eric de Moor. Vorig jaar verloor ik in Hengelo van hem uit een geweldige stelling. Net als toen had ik wit. Ik probeerde dit keer dezelfde opzet die me tegen de Eenhoorn succes had opgeleverd. Helaas week hij af, waardoor mijn ideeën en inzichten van die partij waardeloos werden. Ik speelde deze stelling nogal gaar, waardoor ik twee geïsoleerde dubbelpionnen kreeg. Ach, ik had tenminste nog het loperpaar. En even leek ik goede zaken te doen. Het loperpaar maakte het zijn torens erg lastig. Helaas ging het vanaf dat moment bergafwaarts. Ik verloor twee pionnen en dat was te veel. De aanwezigheid van ongelijke lopers was eerder in mijn nadeel.
In de achtste ronde speelde ik voor de laatste keer met wit. Ik had weer de toppers ontlopen (ook niet zo gek met die score) en moest tegen iemand met een onwaarschijnlijk lage rating. Hij had al twee punten op eigen kracht gescoord, dus zo slecht was hij niet. Toch leek ik op een overwinning af te stevenen. Tegen zijn gare opstelling met Pe7 in het Spaans kreeg ik actief spel. De strijd in het centrum barstte open en dat leek in mijn voordeel, want ik was al gerokeerd. Hij kwam echter met het gewaagde 0-0-0, waarna ik de a-lijn opende. Vreemd genoeg kon hij het steeds verdedigen. Sterker nog: hij dreigde af en toe materiaal te winnen. Ik bleef maar piekeren, maar die koning ging maar niet mat, wat ik ook probeerde. Uiteindelijk kwam ik in tijdnood en offerde ik mezelf leeg.
Laatste partij
Dit bleek helaas ook mijn laatste partij te zijn geweest, want in de laatste ronde kreeg ik een bye. Ik kon slechts toekijken. Daarom wilde ik dolgraag nog tegen iemand anders wraak nemen. Ik kon mijn wraak even afreageren op dat kleine, hyperactieve kotertje, Simon genaamd. Ik was hem gigantisch aan het ownen, toen er zo’n Belg (niet Jarno) ging zeuren dat we moesten stoppen, omdat ze het gingen opruimen. 🙁
Ewoud won nog een bescheiden geldbedrag, maar zijn visie op het toernooi komt ongetwijfeld op z’n weblog. Binnenkort ook: Pinda’s fotohoekje, met foto’s die hij in de trein heeft gemaakt.
