Bart ongeslagen kampioen
Het was vandaag mooi weer, dus dat was het ideale moment voor mij om als groepsleider te fungeren. De hele dag stond ik lekker in een kamertje in het spookhuis, waar twintig man probeerde een van de drie titels te veroveren van het SGS-Rapidkampioenschap.
Het aantal aanmeldingen viel ook dit jaar weer flink tegen. In de A-categorie waren slechts vier deelnemers, in de B- en C-categorie was het amper beter. Waar zijn de mooie tijden gebleven? Een decennium geleden, toen het toernooi nog in Het Brandpunt werd gehouden, stikte het echt van de koters. Vooral verenigingen als Vechtlusd (vast verkeerd gespeld) kwamen massaal op. Het spreekwoord “Hoe meer zielen, hoe meer vreugd” heb ik vandaag aan den lijve ondervonden.
Ook na de verhuizing naar het spookhuis was het nog een prachtig toernooi. In 2005 met Melkpak en PJF. Iedereen kent nog die partij waarin de mafketels met een koning en toren tegen koning en toren doorspeelden. Na een honderdste afgeslagen remiseaanbod blunderde PJF opeens zijn toren weg. Of 2006, toen ik voor de laatste keer meedeed en met 3 uit 3 even aan kop ging, om op 3½ uit 6 te eindigen. En 2007 dan? Dat was me een topbezetting. Helaas maar acht deelnemers, maar de top 6 had een gemiddelde rating van dik 2000. Lenaard, op dat moment slechts vierde op rating, won het toernooi verrassend. Wel grappig is het volgende ratinglijstje:
Deelnemers 2007:
1. Ewood 2195
2. Bobbin 2144
3. PJF 2075
4. Lenaard 2012
5. Large 1998
6. Pinda 1918
Wat een tijden. Inmiddels heeft Bobbin bijna 2400, is Large bijna 300 punten omhooggegaan, ging pinda naar 2050 en weer terug. Tegelijkertijd bleven Ewood en PJF vrijwel constant. De winnaar van het evenement zou pas later zijn rating zien stijgen.
In 2007 was het dus een prachttoernooi, maar helaas is sindsdien de bezetting in de hoogste groep veel minder geworden. Dat komt ook doordat PJF, Lenaard en pinda alweer te oud zijn. Ewood had dit jaar voor het laatst mee kunnen doen, maar hij besteedde zijn dag liever anders. Gezien het deelnemersveld ook niet heel onbegrijpelijk. Hetzelfde geldt voor Large. Hopelijk is hij geslaagd! Bobbin was alleen bij de prijsuitreiking aanwezig. Niet om een prijsje in ontvangst te nemen, maar om prijsjes uit te delen.
Helaas is de aanwas in de SGS wat mager. In de A-categorie was Bart (1736) de favoriet. Zeker niet slecht, maar nog een paar 18- of 1900-spelers erbij was wel leuk geweest. In de B-categorie, die geïntegreerd was met de A-categorie, was Legende (1726) de favoriet. Nu zullen deze spelers binnen afzienbare tijd uitgroeien tot 18- of 1900-spelers, of misschien wel meer, maar nu is het wat weinig. Zeker omdat het deelnemersveld ook erg klein was. Vreemd, want aan het entreegeld (3 euri) kan het niet hebben gelegen.
Toernooi
Tijd om maar eens wat over het toernooi te vertellen. Tja, wat heb ik nog onthouden? Eerst maar eens terug naar het begin, toen ik door m’n ma werd gebracht. Bij de bar kreeg ik een kopje thee en werden de candy-bars over twee enorme schalen uitgestald. Opmerkelijk was de prijzenlijst, waarop werd gesuggereerd dat er ook Nuts werden verkocht. Dat was niet zo. Dus streepte ik dat woord maar door op de prijzenlijst en zette ik er met een sterretje bij dat die dingen waren uitverkocht. Nu kon je alleen nog maar een Mars kopen. Overigens bleek dat er maar erg weinig Kit-Kat Chunky’s waren. Oplossing van een econoom: verkoop die dingen voor een hogere prijs! Nou, dat zal ik volgend jaar maar doen. Behalve een betere prijzenlijst mogen de consumptiebonnen ook wel geüpdate worden, omdat de keuzemogelijkheden die op het bonnetje worden aangegeven niet met de voorraad overeenkomen.
Als groepsleider (gedeeld koploper, zullen we maar zeggen) moest ik ruim van tevoren naar de speelzaal, om daar de schaakstukken op te zetten. Er waren tien borden: zeven voor de A/B en drie voor de C. Normaal gesproken zit de C bij dat andere kleine gespuis, maar nu was er nog plek over in de bovenzaal. Wat wel mooi was, was dat de A-categorie uiteindelijk nog zes deelnemers had, net zoveel als de C-categorie. De B-categorie had maar liefst acht deelnemers. Het was in ieder geval mooi dat er een even aantal deelnemers was.
Als groepsleider liep ik maar een beetje rond en probeerde ik uitslagen aan te zien komen, zodat ik die snel kon noteren. Helaas was ik daar niet erg bedreven in; ik voel slecht aan wanneer iemand nou gaat opgeven. Soms spelen die gasten een totaal verloren stelling nog tot het bittere eind door. Vaak gaat de tegenstander dan in de denktank, of mist ‘ie een simpel matje, waardoor de partij nog langer duurt. Is het bord aan de andere kant opeens klaar doordat iemand een matdreiging miste…
Ook leerde ik hoe het indelingsprogramma werkte. Dan kon ik de uitslagen opvragen (vaak had ik wel een vermoeden, maar je weet nooit…) en direct inkloppen. “Ah, bord zeven: remise” en dan kon ik met een druk op de knop het resultaat invoegen. Dat ging goed, totdat ik in de derde ronde van een gastje kreeg te horen dat hij tegen een andere tegenstander had gespeeld dan op de lijst stond. Pascal was toen net weg, maar toen hij weer kwam, vertelde ik het maar. Met kunst- en vliegwerk wist Pascal de indeling aan te passen, waarna het toernooi weer rustig doorging. Anders was er nog wel een oplossing: ze konden in de pauze tegen de juiste tegenstander spelen!
Na de partijen en in de kleine pauzes tussen de partijen werd er flink gesnelschaakt. Toen na de derde ronde de prijsuitreiking kwam van de JCC, werd er boven flink gebughoused. De prijsuitreiking was wel grappig, toen Pascal vertelde dat er ook wel eens iemand naar huis was gegaan na die prijsuitreiking. Daarna kregen de winnaars van de JCC een prijs. Jammer genoeg waren de prijswinnaars niet altijd aanwezig. Niet dat het van mij verplicht moet zijn om naar het toernooi te gaan als prijswinnaar, maar een beetje vreemd is het wel.
Baarn was in de A-categorie glansrijk kampioen geworden. Volgens Bart, die op dat moment aan kop ging, was de klasse veel te licht voor ze. Ik kan dat bevestigen noch ontkennen. Ik heb al jaren niks meer gehoord van de verrichtingen van de Baarnse SV in de JCC. Eind 2007 speelden Ewood en pinda daar nog in, maar daarna is het boek gesloten. In ieder geval is het mooi dat Baarn weer gepromoveerd is. Als ik het goed begrijp mogen ze dan dit jaar in de “promotieklasse” spelen; in een van de vier landelijke klasses onder de meesterklasse.
Het gemengd spelen van de A- en B-categorie zorgde voor wat schijnspanning. In de vierde ronde, dus vers na de pauze, speelden Legende (B) en Bart (A) tegen elkaar. Ze hadden allebei knap 3 uit 3 gescoord, maar nu zou in ieder geval een zijn 100%-score kwijtraken. Het leek erop dat Bart dat zou worden, want hij werd steeds verder klemgezet. In een soort Benoni kwam wit op de damevleugel binnen en werd d6 heel zwak. Bovendien had wit een gedekte vrijpion op e6, die de loper op c8 waardeloos maakte. Ik vreesde dat de partij binnen enkele zetten was afgelopen, maar toen ik weer keek, had Bart opeens een paar pluspionnen. Wat was er gebeurd? Bart had verstandig een stuk geofferd voor wits pionnen. Toen wit even later nog een stuk verloor (of weggaf), stond hij plotseling gewonnen. Met op een gegeven moment vijf pionnen meer was ik alleen nog bang dat Bart last zou krijgen van zijn bedenktijd (hij had nog vijf minuten; Legende had er nog steeds zo’n twintig.) Dat gebeurde niet en na de promotie en het leuke …Ta3+! was het gauw bekeken.
Op het eind werd het toernooi steeds maffer. Pascal had een tekening gemaakt van 14, waarna Marco een tekening maakte van Pascal. Hoewel Pascal een enorme neus had op die tekening, vond iedereen ‘m goed gelukt. Zelf kon ik natuurlijk niet achterblijven en maakte ik een tekening van een poppetje met een enorme neus, die zei dat de laatste ronde om half vier (½ 4) begon. Dit moest ook Pascal voorstellen. Later tekende ik nog een “Marco met een enorme neus”. Wie kaatst, kan de bal verwachten…
Bart speelde in de laatste ronden nog twee remises om de toernooiwinst veilig te stellen. In de vijfde ronde kwam hij tegen Kasper Wiegers goed weg, in de laatste ronde gunde hij zijn directe concurrent Arnoud van Ginkel een halfje. Daarmee verzekerde hij zich van de eindoverwinning. Grappig genoeg hadden Legende en Kasper Wiegers heel snel remise gespeeld. Hierdoor werden zij gedeeld eerste en konden ze nog een beslissingswedstrijd spelen. Vreemd genoeg gingen hun tegenstanders akkoord met de puntendeling, hoewel zij een halfje achterstonden. Doordat de C-categorie in een achterafzaaltje een snelschaaktoernooi deed om de tijd te doden, werd het al gauw erg stil.
Daar kwam verandering in toen de barrages werden gespeeld. Daarin was Legende, die het onderlinge duel ook al had gewonnen, duidelijk de sterkste. In de eerste partij had hij opeens een toren meer en stond zwart al bijna mat. Kasper spartelde wat, maar tevergeefs.
Dacht ik.
Want toen de tweede partij begon, legde Pascal het reglement uit en bood Kasper al meteen remise aan, waar iedereen om moest lachen. Had ik wat gemist? Had Kasper daarvoor een partij gewonnen?! Nee, hij had die verloren partij toch echt remise gespeeld, zo bleek toen ik een verslag op Pascals laptop las. Hij had op de een of andere manier eeuwig schaak gehouden, iets wat volgens de enige deelneemster in het gezelschap onmogelijk is.
Hoe dan ook, er werd een tweede partij gespeeld en dit keer slaagde Kaspers Morragambiet. Hij had een mooi paard op d6 en actieve stukken, maar aan de andere kant had hij ook weer minder tijd. Dat laatste bleek beslissend te zijn, want na dameruil werd wits initiatief minder en toen zwart ook nog op f3 en e5 kon slaan, waren de bordjes verhangen. Toen Kasper door een paardvorkje op f3 meteen een toren verloor, was het echt over. Ditmaal zat er geen ontsnapping meer in. Toch kon hij terugkijken op een prima toernooi.
Prijsuitreiking
Toen Pascal Bobbin van het station had gehaald (de Nederlands Jeugdkampioen was wat later, want hij had de verkeerde trein genomen), was het tijd voor de prijsuitreiking. Ewood en Beppie kwamen opeens tevoorschijn, net op het moment dat ik ze wilde bellen…
De prijsuitreiking begon natuurlijk met de puzzel. Ditmaal had Pascal de opgaven gemaakt. Ik herinner me nog die ene keer dat er een opgave was waarin wit mat kon geven door en-passantslaan, maar zo moeilijk was het nu niet. Een klein gastje zat de hele tijd aan Bart te vragen hoe vraag vijf nou moest, waarna Bart hem wat hints gaf. Zelf had Bart aan een prijs wel genoeg, want hij leverde geen antwoorden in. Aan de andere kant had 14, die gedeeld laatste werd in het totaalklassement van de A/B met 1 uit 6, niet genoeg tijd om alle opgaven op tijd te maken. Omdat ik het zo zielig vond dat 14 had verloren van die gast die alles verloor (geen idee waarom ze pas in de laatste ronde tegen elkaar speelden), had ik hem een lot gegeven waarvan ik wist dat er nooit een prijs op zou vallen. Tijdens de prijsuitreiking vertelde 14 dat hij zijn “nummer” eigenhandig in de pot had gegooid, dus dat er misschien alsnog een prijs op zou kunnen vallen. Helaas trok Bobbin alleen getallen als “zeven en… VIRTIG!” , dertien, zevenentwintig, maar niet 55 of 56. Ondanks dat hij twee loten had, won 14 geen prijs.
Dat deed Bart wel. Vlak voordat hij naar voren mocht komen, probeerde hij koortsachtig in het programmaboekje op te zoeken hoeveel geld hij nou had verdiend. Het stond er gek genoeg niet in. Blij verrast inde hij 25 euri. Daarvan kan hij vast wel een kabeltje kopen voor zijn telefoon…
Nadat de deelnemers weg waren gegaan, kon de groepsleider de zaal aanvegen en de stukken opruimen. Een lange dag, waarin ik niet altijd wat te doen had, maar toch word ik op de een of andere manier altijd gelukkig van schaken…
