Analyse van de Grand Prix van China

De Grand Prix van China stond in het teken van Verstappens fraaie inhaalrace. Op de nog vochtige baan slalomde hij in de eerste ronde om zijn rivalen heen en ook daarna maakte hij flinke progressie, zodat hij al snel tweede lag achter de ongenaakbare koploper Hamilton.

De race om de koppositie werd door de safetycar beslist. Toen Vettel aan het eind van de tweede ronde als enige van de kopgroep tijdens de virtuele-safetycarfase zijn intermediates voor slicks inwisselde, leek hij op rozen te zitten. Het ongeluk van Giovinazzi gooide roet in het eten. Niet alleen rukte de safetycar uit, ook moesten de coureurs door de pitstraat langs het ongeval rijden, waardoor de banden bijna zonder tijdsverlies gewisseld konden worden.

Door het oponthoud zat Vettel lang klem achter teamgenoot Räikkönen en de Red Bulls. Pas toen hij vrij baan had, kon hij zijn enorme snelheid laten zien. In de slotfase zat hij Hamilton dan ook flink op te jagen, zodat hij uiteindelijk bijna veertig tellen voor Verstappen eindigde. Had hij zonder de safetycar kunnen winnen? Zeker.

De Red Bulls kozen als enige van de topteams consequent voor de superzachte banden. Mercedes en Ferrari gebruikten vooral de zachte banden, al deed Räikkönen nog een stint op de superzachte banden aan het eind van de race. Het grote verschil tussen de banden was de mate waarin ze opwarmden. De coureurs op superzachte banden hadden een stuk minder moeite om de banden op temperatuur te krijgen dan degenen op de zachte banden:

Vooral in de eerste ronden na de herstart waren de superzachte banden (rood) enorm in het voordeel ten opzichte van de zachte banden (zwart).

Direct na de herstart (ronde 8) was de baan nog behoorlijk nat, dus waren de rondetijden toen nog slecht. Wel waren de coureurs op de superzachte banden in die ronde gemiddeld bijna vier seconden sneller dan de coureurs op zachte banden. Dat verschil nam daarna langzaam af, maar bleef tot in ieder geval de dertiende ronde bestaan.

De mediums werden overigens helemaal niet gebruikt, mogelijk omdat de hardste banden in de koude omstandigheden helemaal niet op temperatuur te krijgen waren, maar mogelijk ook omdat ze gewoon niet snel genoeg waren. Dit jaar zijn de banden namelijk een stuk harder geworden. De slijtage was dusdanig gering dat de teams van Mercedes en Ferrari met de gedachte speelden om de race zonder verdere stops uit te rijden. Dat gebeurde niet en die besluiteloosheid speelde vooral Räikkönen parten. De Fin stopte pas in de 39e ronde en die laatste ronden voor zijn pitstop deden hem enorm veel pijn. Het betekende dat hij in de slotfase tijd tekortkwam om zich in het gevecht om de derde plaats te mengen.

De rondetabel van de race, waarin de positie van alle coureurs op elk moment tijdens de race is weergegeven. Klik voor een vergroting.

In theorie had het gekund om bijna de volledige raceafstand op een setje zachte banden af te leggen, mits de slijtage constant bleef. Volgens de analyse van de rondetijden sleet de zachte band met ongeveer 0,04 seconden per ronde. Over een stint van 49 ronden zou het totale tijdsverlies dan ongeveer 50 seconden (een seconde per ronde) hebben bedragen. Een bandenwissel had dan 25 seconden op kunnen leveren, wat ongeveer gelijk is aan het tijdsverlies van de pitstop.

Op de superzachte banden was zo’n tactiek niet mogelijk. De superzachte banden sleten ongeveer twee keer zo hard als de zachte banden, maar waren wel 6 à 7 tienden sneller, wat betekende dat de superzachte band tot ongeveer 18 ronden de snellere was:

Bandenslijtage van de zachte (zwart) en superzachte (rood) band. De gearceerde gebieden geven de tijdswinsten van de superzachte band over de zachte band (geel) en de tijdswinsten van de zachte band over de superzachte band (groen) gedurende de stint.

De superzachte band zou in theorie de snellere band zijn voor stints korter dan zo’n 36 ronden. De optimale strategie was dus om twee stints op superzachte banden af te leggen. Die strategie was (in theorie) ongeveer 10 seconden sneller dan wat met de snelste strategie op de zachte banden mogelijk was.

Het toonde ook wel aan dat Red Bull er nog lang niet is, want ondanks hun bandenvoordeel eindigden ze op driekwart minuut van de winnaar. Vettel en Hamilton waren in de race ook een klasse apart. Vettel was volgens de analyse een fractie sneller (minder dan een tiende) dan Hamilton. Bottas moest ruim een halve seconde toegeven en was zonder zijn spin dus waarschijnlijk derde geworden. Daarachter is een groot gat. Ricciardo en Räikkönen gaven 1,2 seconden toe, Verstappen 1,3. Begrijpelijkerwijs was Ferrari niet tevreden over Räikkönens prestatie.

Sainz was best of the rest met een zevende plaats en hij was erg snel onderweg (+1,6). Alonso volgde op 2,0 seconden en daarachter zat het dicht op elkaar. De teams van Force India en Haas bleken goed aan elkaar gewaagd, want Ocon, Grosjean, Pérez (+2,1) en Magnussen (+2,2) ontliepen elkaar heel weinig. Ocon en Grosjean zaten te ver in de achterhoede, terwijl Pérez’ strategie niet klopte, waardoor Magnussen beslag mocht leggen op de achtste plaats.

Hülkenberg (+2,5) was sneller dan teamgenoot Palmer (+2,9), maar dankzij een matige strategie en een tijdstraf eindigde hij maar net voor de andere Renault. Massa (+2,8) had helemaal een afschuwelijke strategie en finishte nog achter Palmer. Ericsson kon geen vuist maken in de race, want hij was een halve seconde per ronde trager dan de rest (+3,3).

Kwjat en Vandoorne vielen vroeg uit, waardoor hun snelheid niet goed bepaald kon worden.

De rangorde per team in China:
1. Ferrari
2. Mercedes +0,1
3. Red Bull +1,2
4. Toro Rosso +1,6
5. McLaren +2,0
6. Force India +2,1
7. Haas +2,1
8. Renault +2,5
9. Williams +2,8
10. Sauber +3,3

2 gedachten aan “Analyse van de Grand Prix van China”

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *