Gisteren speelde BSG in eigen huis gelijk tegen Rokado, waar een kleine nederlaag waarschijnlijk meer bij het spelbeeld had gepast. Zelf deelde ik in de malaise door kansloos te verliezen van Frank Verkooijen (2030).
Een rampseizoen heb je als je je goede partijen niet wint en je slechte partijen geruisloos verliest. Hoewel het seizoen nog jong is, dreigt dit scenario voor mij. Nadat ik in de vorige wedstrijd een geweldige stelling verklooide, werd ik nu volkomen van de mat gespeeld door Frank Verkooijen. Al vanaf het begin bracht hij zijn zetten vlug op het bord, terwijl ik ondanks vele lange denkpauzes geen enkel actief plan kon bedenken en lijdzaam moest toezien hoe ik een vernietigende aanval op mijn dak kreeg.
De rest van de middag werd ik natuurlijk door mijn teamgenoten met de nek aangekeken. Dit had men niet verwacht tegen een op papier beduidend zwakkere tegenstander. Maar wat als ‘ie maar goede zetten blijft doen? Kun je jezelf een nederlaag dan verwijten? Helaas kan ik niet toveren zoals sterke spelers, die in slechte stellingen soms nog winnen dankzij venijnige trucs, dus is het zaak om niet al te slecht te komen te staan. Dat mislukte dit keer grandioos. Maar toch: sinds wanneer spelen 2000-spelers zo goed? Of kan ik het niveau gewoon niet meer aan? Na de degradatie werd ik geacht weer veel te winnen, maar na drie partijen heb ik slechts een schamel halfje gescoord, en ook die partij had ik zomaar kunnen verliezen. Door de aanhoudende slechte resultaten ben ik in ieder geval al iets van 50 ratingpunten kwijtgeraakt. Nog even en de slechte resultaten gaan aan m’n zelfvertrouwen knagen, een vicieuze cirkel waar moeilijk uit te komen is.
Waar het dit keer misging? In de opening al. Al vroeg werd ik aan het denken gezet en na enkele onhandige zetten had ik een perspectiefloze stelling. Ik had dus weer een gat in mijn openingsrepertoire gevonden. Dit seizoen heeft mijn voorbereiding wel wat weg van constant pleisters plakken en er dan tijdens de partijen tot mijn frustratie achter komen dat ik nog steeds gaten heb overgeslagen. Gelukkig was de analyse na afloop met mijn tegenstander leuk, ondanks dat ik dus aan de verkeerde kant van het bord zat. Hieronder dan maar de partij, zodat de lezer zelf een oordeel kan vellen over mijn laatste nederlaag.
Het had overigens niet veel gescheeld of ik had die schaakles gisteren helemaal niet gehad. Volgens het schema zou ik deze ronde vrijaf hebben, maar door personeelsproblemen in het tweede mocht ik alsnog op komen draven. Word gauw allemaal weer beter, dan kan ik dit seizoen nog wat vaker tegen mezelf in bescherming genomen worden. Volgend jaar ga ik denk ik maar in BSG 6 spelen, dan win ik misschien nog wat. BSG 1 zal er dan qua speelsterkte ook op vooruitgaan, wat in strijd tegen degradatie wel fijn is. Misschien kan Harmen Jonkman voor de zekerheid ook nog teruggehaald worden…
