De wegen zijn weer wat onveiliger geworden…

Het moest er natuurlijk een keer van komen, maar na ruim dertig jaar op de wereld te hebben rondgelopen, ben ik als zelfbenoemd Formule 1-expert dan eindelijk in het bezit van het roze kaartje.

Toen ik een jaar of tien was, kon ik niet wachten totdat ik achttien was, want dan wilde ik gauw mijn rijbewijs halen. Toen ik eenmaal achttien was, hoefde het allemaal niet meer zo. Ik kon immers toch gratis reizen dankzij de OV-kaart. Toen mijn broertje rijlessen ging nemen, drongen mijn ouders aan om eens een proefles te nemen, maar dat werd geen succes.

Twee jaar terug keek ik er anders tegenaan. Ik woonde een beetje in the middle of nowhere, op een kwartier loopafstand van station Hilversum Noord/Hilversum Mediapark. Iets mobieler zijn leek me dus wel wat, maar ik zat wel tegen de rijlessen op, vooral ook omdat ik zo’n beetje de enige persoon in de buurt was die zijn rijbewijs nog niet had.

Net toen ik een aantal rijscholen had benaderd, kreeg ik ineens een woning in Naarden aangeboden. Door de verhuizing kwam het er ook niet meer van en daarna moest ik nog een tijd mentaal bijkomen van de verhuizing. Pas in het najaar van 2015 ging ik er echt werk van maken. Helaas kreeg ik geen gehoor meer bij mijn eerdere rijschool, dus besloot ik een andere rijschool te benaderen. Ik koos een rijschool uit die ervaring zou hebben met mensen met autisme. Ik had een kennismakingsgesprek met mijn rij-instructrice en op 3 november had ik dan mijn eerste rijles.

In de lessen heb ik vooral veel door dorpjes gereden, waarbij ik steeds zeer op mijn hoede moest zijn voor al het langzame verkeer. Soms moest ik mensen ophalen, wat ik natuurlijk erg spannend vond, en soms werd ik zelf door iemand thuisgebracht, zodat ik kon zien hoe anderen reden.

Minder leuk vond ik dat ik me in de zomer vanwege een eerlijk ingevulde eigen verklaring tot tweemaal toe door een psychiater moest laten onderzoeken of ik wel rijgeschikt was, wat me weer een hoop duiten kostte. Uiteindelijk werd ik opgeroepen om in november een rijtest af te leggen. Gelukkig verliep die test zonder problemen en werd ik rijgeschikt verklaard.

Daarna moest ik mijn theorie nog halen. Ik was daar niet heel ijverig mee geweest, maar omdat ik volgens mijn rij-instructrice bijna klaar was voor het examen, heb ik mijn schouders er maar onder gezet. Vlak voor kerst reserveerde ik voor de maand erna, 24 januari. Daarna ben ik hard gaan leren. Toen ik dacht dat ik de theorie wel redelijk kende, besloot ik een aantal oefenexamens te maken. Dat viel niet mee, want steevast kreeg ik na afloop een gecrashte lelijke eend te zien. Ik kwam erachter dat ik veel regels niet precies genoeg kende. Nadat ik de puntjes op de ï had gezet, kreeg ik ook zo nu en dan een toeterende Mercedes te zien. Ik kon me nu goed voorstellen dat ruim de helft van de leerlingen het theorie-examen niet in één keer haalde.

Met de staart tussen de benen stapte ik die dinsdag in januari in een trein vol schreeuwende tienermeisjes naar een uithoek in Utrecht. Eenmaal aangekomen had ik natuurlijk weer een registratienummer niet paraat. Gelukkig hielp de helpdesk me op weg, waarna ik al gauw mocht plaatsnemen achter een computer. De vragen waren gelukkig niet zo moeilijk en bovendien had ik wat meer tijd om na te denken. Ik slaagde met vlag en wimpel. Zelfs voor het traditioneel moeilijke en ietwat arbitraire gevaarherkenning scoorde ik behoorlijk. Voldaan liep ik de kamer uit, maar zonder dat ik iets tastbaars in m’n handen had. Ik moest er maar op vertrouwen dat het systeem nu wist dat ik mijn theorie had gehaald.

Mijn rij-instructrice maakte snel een afspraak voor het praktijkexamen. Vrijdag 10 maart was de dag. Ik begon met een rijlesje en daarna was het tijd voor het echte werk. Het was die ochtend gelukkig erg rustig en ik had een heel aardige examinator. Door mijn nieuwe bril kon ik vanuit de ontvangsthal de nummerborden op het hek prima lezen. Het zonnetje scheen vrolijk en niks leek fout te kunnen gaan. Zonder brokken te maken leverde ik de Polo binnen een uur af op het CBR-terrein, waarna ik al gauw een hand kreeg. Het was me dan toch gelukt!

Mijn instructrice was nog blijer, ondanks dat ik niet de eerste leerling zal zijn geweest die was geslaagd. Opmerkelijk genoeg zat ik daarna voor de eerste en enige keer naast haar in de bijrijdersstoel, op weg naar huis. Ik ging direct naar het gemeentehuis om mijn rijbewijs aan te vragen. Ik was natuurlijk weer vergeten dat de gemeente Naarden alweer ruim een jaar met Bussum en Muiden is gefuseerd, dus stond ik bij het verkeerde gemeentehuis op de stoep. Via internet kon ik een afspraak maken om mijn rijbewijs aan te vragen. Vreemd genoeg kon dat pas anderhalve week later, ofwel: vorige week dinsdag. Vandaag kon ik mijn rijbewijs dan eindelijk ophalen in de betonnen bouwput.

Dus als er binnenkort een bericht in de krant opduikt over een ongeluk met een grijze Suzuki, dan weten jullie alvast hoe dat komt.