Vorige week begon BSG 1 met een nipte zege aan het seizoen. Het was de eerste wedstrijd van Thomas Willemze als teamleider, die het stokje overnam van Edwin Baart. Vandaag is het precies twaalf jaar geleden dat het tijdperk-Edwin Baart begon.
Hoewel niemand het zich had kunnen voorstellen, was het dan toch gebeurd: in het voorjaar van 2005 degradeerde BSG 1 voor het eerst in zijn (op dat moment bijna 94-jarige) bestaan uit de eerste klasse. Het betekende dat de bezem door het team ging. De grote namen van vroeger werden uitgezwaaid en in hun plaats kwamen de veelbelovende talenten. Ook kwam er een nieuwe teamleider. Na eerst een paar keer nee te hebben gezegd, ging Edwin Baart, die zelf voor het vijfde team van BSG speelde, uiteindelijk alsnog overstag.
BSG was in de noordoostelijke tweede klasse ingedeeld en de eerste wedstrijd van het seizoen was een uitwedstrijd tegen Almelo. Onder een rustig najaarszonnetje en in een schattig schuurtje werden de gastheren met dikke cijfers geklopt, wat deed vermoeden dat BSG gauw weer naar de eerste klasse zou promoveren. Uiteindelijk duurde het twee seizoenen, maar volgden er meteen ook twee promoties achter elkaar. De individuele uitslagen waren als volgt:
Almelo (2029) – BSG (2160) 1½-6½
1. Henk-Jan Paalman (2084) – Leon Pliester (2372) ½-½
2. Edwin Sarink (2105) – Emile Wustefeld (2261) ½-½
3. Manfred Lukas (2107) – Henk van der Poel (2272) ½-½
4. Cees van der Zee (2088) – Ton van der Heijden (2212) 0-1
5. Sarah Hoolt (1659) – Coen van der Heijden (2129) 0-1
6. Marcel Wildschut (2077) – Peter Drost (2096) 0-1
7. Hans Veenstra (2013) – Theo Slisser (2047) 0-1
8. Ben Poelstra (2099) – Jesper de Groote (1893) 0-1
Aan de hoogste borden werden drie volslagen onlogische remises genoteerd, terwijl BSG juist aan de verzwakte lagere borden hard toesloeg. BSG speelde in de wedstrijd namelijk met twee invallers aan de laagste twee borden, doordat Hans Ree en Ewoud de Groote verhinderd waren. Hans Ree werd in de jaren ervoor vaak in de tweede seizoenshelft opgetrommeld om BSG voor degradatie te behoeden, maar hij zou nu vaste speler worden. Ewoud was vanwege het Europees Kampioenschap Jeugdschaken verhinderd. Uiteindelijk gebruikte BSG 1 over het hele seizoen maar tien spelers. Zelf vond ik het interessant om na te trekken wat er van de spelers in deze wedstrijd is geworden.
Leon Pliester (1954-2012) kwam in 2004 bij BSG. Vijf jaar lang gaf hij training aan de sterkste BSG-jeugd. Speelde tot aan zijn dood in 2012 in BSG 1.
Emile Wüstefeld (1969) was ten tijde van de wedstrijd een sterke en solide schaker. Won in 2005 het Persoonlijk Kampioenschap van de SGS, waarna hij Harmen Jonkman begin 2006 bijna uitschakelde in de Halve Finales voor het NK. Behaalde daarna echter nooit meer zijn oude niveau en ging via BSG 2 naar SOPSWEPS.
Henk van der Poel (1958) komt nog altijd trouw voor BSG uit, al is hij in de hiërarchie inmiddels danig afgezakt, ook doordat het team sterker is geworden. Is inmiddels de enige speler van BSG 1 die nog in de Bussumse interne competitie speelt.
Ton van der Heijden (1961) speelt ook nog altijd voor BSG 1. Begon kort voor zijn vijftigste aan een tweede jeugd en speelt tegenwoordig op een beduidend hoger niveau dan vroeger.
Coen van der Heijden (1945) degradeerde in 2010 tot vaste speler van BSG 2, waar hij nog altijd voor iedereen gevaarlijk is, inclusief hemzelf.
Peter Drost (1988) moest vanwege zijn opleiding als piloot de schaakwereld gedag zeggen. Speelde begin 2010 zijn laatste partij voor BSG 1.
Theo Slisser (1938) deed een stapje terug naar het tweede en viel slechts zo nu en dan in voor het eerste. Is ondanks zijn hoge leeftijd nog altijd gevaarlijk voor iedereen.
Jesper de Groote (1986) promoveerde in 2005 tot vaste invaller voor BSG 1. Presteerde het om na zijn twintigste nog bijna 300 ratingpunten te stijgen, maar voldoende voor een plekje in BSG 1 is dat anno 2017 niet meer.
Hans Ree (1944) werd in 2005 eindelijk een vaste speler voor BSG 1. Raakte zijn onoverwinnelijkheid kwijt toen BSG weer naar de hogere klasses promoveerde en kwam vanaf eind 2009 voor Caïssa uit.
Ewoud de Groote (1989) had de pech om het slechtste jaar uit de geschiedenis van BSG 1 te moeten debuteren, maar is uitgegroeid tot een belangrijke speler in het team. Heeft soms seizoenen waarin alles wat hij aanraakt in goud verandert, maar hij heeft helaas ook seizoenen waarin helemaal niets lukt.
De spelers van Almelo ken ik niet persoonlijk. De meeste spelers blijken nog bij de club te spelen. Manfred Lukas lijkt te zijn gestopt met schaken (of erger), terwijl Henk-Jan Paalman nu bij Max Euwe schijnt te spelen. Cees van der Zee is zelfs helemaal naar KTV (Enkhuizen) verkast. De Duitse Sarah Hoolt is een apart verhaal. Zij speelde in die tijd vaak mee op het Open Nederlands Jeugdkampioenschap (toen nog) in Hengelo. Kennelijk heeft ze daardoor een vreselijk lage Nederlandse rating gekregen. Haar internationale rating was toen namelijk al in de 2100. Inmiddels heeft ze dik 2400. Dat wist ik helemaal niet. Petje af.
De wedstrijd Almelo-BSG zou er nu als volgt uitzien:
Almelo (2060) – BSG (2167)
1. Henk-Jan Paalman (2128) – Leon Pliester
2. Edwin Sarink (2003) – Emile Wustefeld (2198)
3. Manfred Lukas (1945) – Henk van der Poel (2226)
4. Cees van der Zee (1997) – Ton van der Heijden (2302)
5. Sarah Hoolt (2423) – Coen van der Heijden (2066)
6. Marcel Wildschut (2088) – Peter Drost (2166)
7. Hans Veenstra (1924) – Theo Slisser (1998)
8. Ben Poelstra (1971) – Jesper de Groote (2213)
Door de bijna 800 punten extra van Sarah Hoolt is zijn de voormalige spelers van Almelo op papier sterker dan twaalf jaar terug, ondanks dat de meeste spelers bakken met rating in hebben moeten leveren. Bij BSG zijn de meeste ratings juist omhooggegaan. Dat BSG de wedstrijd ruim won, was achteraf gezien dus niet zo vreemd.
In de jaren erna heeft BSG 1 vaak voor de kampioenschappen gestreden. Afgelopen seizoen promoveerde het team terug naar de meesterklasse. Het bleek Edwins laatste wedstrijd als teamleider geweest te zijn. Een mooiere afsluiting had hij zich niet kunnen wensen.
