“Wat was je laatste scalp?”, vroeg teamleider Thomas na de wedstrijd. Ik moest diep graven. De afgelopen jaren had ik nauwelijks tegen echt sterkere tegenstanders gespeeld, laat staan gewonnen, dus kon dat wel die zege op Miguoel Admiraal zijn in het degradatieduel tegen Kennemer Combinatie.
Die overigens erg belangrijke overwinning was alweer 2408 dagen, ofwel ruim zesenhalf jaar, geleden. Dat is bijna een vijftiende eeuw; bijna 20 procent van de derde eeuw die ik sinds afgelopen vrijdag over deze aardkloot heb rondgehuppeld. Dat was echt veel te lang geleden en daarom was ik blij dat er tegen Mark Haast verandering in kwam.
Na de opening zag het er overigens nog niet zo florissant uit, anders dan bij Ewood, die zijn gerenommeerde tegenstander (Jan-Willem de Jong) gelijk vanuit de opening overspeelde en overtuigend won. Bij mij ging het er veel rustiger aan toe. Na een slappe schuifopening, waarin we allebei de grootste moeite hadden om een plan te bedenken, kwam ik plotseling in een beter toreneindspel. Ondanks dat een remise genoeg was voor de teamwinst, ging ik er nog eens goed voor zitten. De afwerking was bij lange na niet vlekkeloos, maar dankzij wat hulp van de tegenstander wel genoeg voor een vol punt.
Zodoende won BSG met 6-4 van LSG en begon er al voorzichtig wat kampioenskoorts te ontstaan. Het seizoen is echter pas op een derde, dus kan er nog heel veel gebeuren. De vorm is er, net als het besef dat het dit jaar echt kan gebeuren. Als de AlphaZero in Ewoods hoofd echt op toeren komt en het Apenhoofd zo nu en dan een scalp pakt, dan kan het een heel mooi seizoen worden.
De partij wordt mede mogelijk gemaakt door TuxTown Chessgame-Replayer.
De volgende keer ga ik weer voor de schoonheidsprijs!
