Ik weet niet wat het toch is met deze tijd. Alles lijkt zo traag te gaan. Of het nou het huis van m’n ouders, de reparatie van mijn fiets, de bezorging van een boek vanuit het Verdeelde Koninkrijk of het regelen van een datum van de verdediging van mijn proefschrift is: alles duurt veel en veel te lang.
Met mijn fiets en het boek (1994 – The Untold Story of a Tragic and Controversial F1 Season) is het inmiddels goedgekomen, maar het prikken van die datum gaat lastig en over het huis van m’n ouders kan ik het beter maar helemaal niet hebben. De tijd lijkt voorbij te vliegen zonder dat er veel gebeurt.
Misschien hoort het bij het ouder worden dat de dagen steeds sneller voorbij lijken te vliegen. Onlangs gaf Scientias een mogelijke verklaring voor dit fenomeen: onze hersenen worden trager. Zelf was ik in mijn jeugd kennelijk de uitzondering die de regel bevestigt, want mijn kindertijd is echt in sneltreinvaart voorbijgevlogen, terwijl de minuten in mijn tienerjaren daarentegen uren leken te duren.
Inmiddels gaat de tijd voor m’n gevoel weer steeds sneller en dat merk ik ook aan mijn schaken. Mijn denkprocessen verlopen steeds trager en daardoor wordt de klok een steeds grotere vijand. Misschien had Bert Both, mijn tegenstander van afgelopen zaterdag, daar ook last van. In een saaie stelling trok hij veel tijd uit om de boel te forceren, waarmee hij alleen zichzelf in de problemen bracht. Om de klucht compleet te maken, gaf hij kort na het uitvoeren van de reddende zet geërgerd op, waardoor er een einde aan mijn lange remisereeks in de tweede klasse kwam.
De partij werd mede mogelijk gemaakt door TuxTown Chessgame-Replayer.
Voor de statistici: dit was mijn eerste overwinning in de tweede klasse sinds 24 september 2005, zodat mijn score in de tweede klasse nu weer 50% is. Hopelijk kan ik die score nog een tijdje vasthouden.
