De stellingkast

Je moet niet je oude schoenen wegdoen voordat je nieuwe hebt. Dat weten we allemaal, maar toch handelen we er niet altijd naar, dus moeten we van tijd tot tijd op de blaren lopen. Afgelopen week overkwam mij zoiets met mijn stellingkast.

In de afgelopen jaren heb ik een redelijk omvangrijke verzameling tijdschriften opgebouwd. Tot enkele jaren geleden bleven de Formule 1-bladen, Donald Ducks, clubbladen maar binnenstromen. In mijn vorige hokje had ik nog een enorme berging om ze in te bewaren, maar omdat mijn huidige berging nogal klein is, moest ik ze maar in m’n slaapkamer bewaren. Toen ik hier net woonde, ben ik nog met m’n ambulant begeleidster naar de IKEA gegaan om een stelling uit te zoeken.

Ik moet zeggen dat ik al gauw op het ding was uitgekeken. We hadden ‘m niet echt goed in elkaar getimmerd en een plank zat verkeerd om, maar het belangrijkste bezwaar was dat niet al m’n tijdschriften er fatsoenlijk in pasten. Omdat ik de laatste tijd toch al veel bezig was met het opnieuw inrichten van mijn hokje, wilde ik voor een hogere stellingkast kijken.

Afgelopen zaterdag was het zover. Ik zou met m’n moeder naar de IKEA gaan om een stelling uit te zoeken. Gezien de beperkte ruimte in m’n hokje leek me het wel een goed idee om de oude stelling alvast af te breken. De tijdschriften zette ik zo gauw maar naast m’n bed, waarna ik de stelling plank voor plank demonteerde.

Even later viel m’n ma met de deur in huis. Of ik wist van wie die auto was die op mijn parkeerplaats stond. Ik had geen idee. Ik kijk er niet meer van op dat mensen op mijn parkeerplaats staan. Soms staat de buurvrouw op mijn plaatsje, soms een of andere willekeurige vreemdeling. Ik dacht dat m’n moeder het zwarte slagschip daarom maar op het plekje daarnaast had gezet, maar nee, ze had ‘m pontificaal achter de foutgeparkeerde auto gezet.

Het zat haar duidelijk hoog, dus vroeg ze of ik een blaadje uit een schrift wilde scheuren, waarna ze in haar meisjeshandschrift een briefje opstelde waarin ze de eigenaar van de auto vriendelijk doch dringend verzocht om die auto elders neer te zetten. Voldaan liet ze het briefje op het prikbord achter, waarna we maar weer naar Amersfoort togen.

In de IKEA lieten we ons oog natuurlijk weer op een hele andere kast vallen dan waar we aanvankelijk naar op zoek waren geweest. De kast was wat dieper, wat betekende dat ‘ie ook als spelletjeskast kon fungeren. Daarnaast was mijn moeder wel weg van de zwarte kleur. Hij bleek alleen niet meer op voorraad te zijn. Nou ja, het frame zelf niet. Gelukkig was ‘ie er nog wel in het wit. Probleem opgelost zou je denken, want al m’n kasten zijn wit, maar nee. M’n moeder begon te steigeren. “Te veel IKEA!”, riep ze, dus ging het feest niet door. #blackclosetsmatter

Mijn verweer dat het mijn kast was en dat ik ‘m mooi moest vinden, maakte weinig indruk op haar. Een andere kast wilde ze niet, dus moesten we wachten totdat de kast weer geleverd zou worden, wat nog wel even kon duren. De jacht op een nieuwe bureaustoel was net zo vruchteloos, dus verlieten we het pand even later zonder ook maar een ijsje te hebben aangeschaft.

Eenmaal terug stond dat grijze koekblik nog steeds op mijn plaats, dus zette m’n moeder het zwarte slagschip er weer pontificaal achter. Thuis mocht ze meteen haar zelfgecreëerde probleem oplossen. Ze zette m’n tijdschriften twee rijen breed tegen de muur, waar ze inderdaad niet heel erg in de weg staan. Zo ziet mijn stelling er nu uit:

Het is inderdaad een beetje behelpen, maar hopelijk krijg ik binnenkort een herkansing!