Het is alweer bijna anderhalve week geleden dat BSG dik van LSG verloor. Zelf was ik een van de weinige lichtpuntjes op de verder inktzwarte dag door mijn partij tegen Wim Heemskerk te winnen, ondanks dat ik niet bepaald fit was.
Een mogelijke verklaring voor de grote nederlaag tegen LSG was, behalve een tekort aan ratingpunten, dat de gebruikelijke training voor de wedstrijd er dit keer bij ingeschoten was. Niet dat die trainingen altijd even nuttig waren. Wat er op zo’n training gezegd wordt, gaat toch meestal het ene oor in en meteen weer het andere oor uit. Toch durf ik mijn hand er wel voor in het vuur te steken dat ik twee puntjes aan de trainingen te danken heb.
Voor de wedstrijd tegen Krimpen aan den IJssel liet Ton zijn partij tegen John Markus uit een grijs verleden zien. Hij speelde in die partij dynamisch tegen een vrij slap systeem van wit. Enthousiast geworden besloot ik de opening redelijk uitgebreid te analyseren. Geen saaie symmetrische stellingen meer waarin je met zwart de hele tijd net wat minder blijft staan. Misschien was dit wel iets voor mij!
De waarheid gebiedt te zeggen dat mijn thuisanalyse vooral uitwees dat zwart bij goed spel van wit wel echt minder blijft staan. Toch wilde ik de variant wel een keer spelen, vooral ook omdat ik er een hele middag in had gestoken (ja ja, dat is geen sterk argument, maar de befaamde sunk-cost fallacy). Prompt kreeg ik in de wedstrijd de voorbereide variant op het bord. Ik had redelijk het idee dat ik wist wat ik moest doen en hoewel ik me nog wat slippertjes permitteerde in de voor mij nieuwe opening, wist ik er wel mee te winnen.
Bijna drie maanden later kreeg ik tegen Wim Heemskerk de kans om de opening opnieuw te spelen. Doordat ik niet lekker was geworden, had ik me de dag voor de wedstrijd totaal niet op de wedstrijd voor kunnen bereiden en stond mijn hoofd op de dag zelf ook niet echt naar schaken. Gelukkig kon ik weer mijn toevlucht nemen tot mijn wat obscure systeempje, waardoor ik in ieder geval zonder kleerscheuren de opening door wist te komen. Toch was het nog steeds lastig om de stelling in balans te houden en in het middenspel werd ik toch langzaam de afgrond in gespeeld.
De kansen keerden in tijdnood en dus ging ik er onverwacht nog met het punt vandoor, zodat ik mijn honderdprocentscore met de opening behield. Daarmee was het partijverloop voor mij precies omgekeerd aan dat van de vorige keer tegen Delft, toen ik een fantastische stelling verklootte. Wat zeggen openingen tegenwoordig nog? Tactisch alert zijn lijkt nog altijd meer punten op te leveren. Kijk en huiver!
Over nog geen drie weken spelen we het inhaalduel tegen Blerick. Bij winst zijn we veilig, dus wordt het zaak om op de training minstens vijf winnende openingen te ontdekken. Of gewoon tijdens de wedstrijd tactisch alert zijn, dat wil ook helpen.
