Amerika had een zwarte president, Nico Rosberg reed nog in de Formule 1, het Nederlands Elftal voetbalde geen deuk in een pakje boter en deze site had het levenslicht nog niet gezien: zo zag de wereld eruit toen ik voor het laatst mijn verjaardag vierde. Dat was veel te lang geleden, dus besloot ik daar dit jaar verandering in te brengen. Afgelopen weekend was het dan eindelijk zover.
De afgelopen jaren heb ik me vaak geschaamd voor mijn hokje: het was te krap en te weinig mij. Bijna een half jaar thuiswerken later ben ik veel trotser op mijn hokje en durfde ik het weer aan om mensen te ontvangen. Dankzij mijn nieuwe eettafel kon ik ze nu ook fatsoenlijk ontvangen. Na intensief speurwerk in mijn contactenlijst had ik een redelijk idee wie ik allemaal uit kon nodigen.
Ik besloot de gegadigden in twee groepen op te splitsen, waarbij ik op basis van persoonskenmerken, zoals leeftijd, bepaalde wie in welke groep terecht zou komen. Vervolgens besloot ik de gegadigden in fases uit te nodigen. Al gauw bleek dat bijna niemand van de zaterdaggroep kon, dus wist ik Ewood over te halen om ook maar te komen, zodat ik onze vrolijke schaakvriend Ton niet in m’n eentje hoefde te vermaken. Ewood had het spel Onitama meegenomen, wat we maar gingen spelen totdat Ton kwam.
De oude lui hadden zich in de tussentijd even verderop in De Vesting nat laten regenen tijdens een wandeling met niet nader te noemen schaakouders. Loulou had nog een taak op z’n bord gekregen om die ellendige lamp boven m’n tafel eindelijk aan het plafond vast te kitten, nadat het dubbelzijdige tape had losgelaten. Hij beweerde dat de haken wel een dag tegen het plafond gedrukt moesten worden voordat de kit uitgehard was, wat dus niet zo praktisch was. Hij kwam daarom maar niet, wat betekende dat ik het zonder tafellamp moest doen op m’n feestje.
Ton kwam uiteindelijk nog wel, zij het met enige vertraging. Hij had nog een aantal oude boeken en krantenknipsels (waaronder een stuk van onze besnorde anangramspecialist Leon Pliester). Terwijl Ton ons een aantal schaakstudies voorschotelde, schotelde ik mijn gasten verschillende taarten voor. Omdat het etenstijd was, haalde ik uiteindelijk ook maar de pizza’s uit de vriezer. De deegschijven werden met smaak verorberd en terwijl de zon plaatsmaakte voor de maansikkel, ging hij ook maar op huis aan.
Een dag later was de opkomst een stuk groter. Ditmaal had ik naast taart ook chips en pinda’s in de aanbieding. Op de dag zelf druppelden de gasten langzaam binnen. Als eerste kwam de witte, die mij nog een spel cadeau deed en daarna Ewood. Sizzel viel tijdens het potje regenwormen binnen en Rolex tijdens een potje Hanabi. Het was het enige spel uit de wittes imposante spelletjestas dat we zouden spelen. Het is een coöperatief spel waarbij het de bedoeling is om je medespelers tips te geven om vuurwerk te maken. Een lastig spel! Zeker als je tussendoor ook nog taart en pizza’s moet aansnijden…
Doordat de nachten in deze tijd van het jaar steeds vroeger invallen, begon het boven de matig verlichte tafel toch wel erg donker te worden, waardoor sommigen van ons moeite begonnen te krijgen met groen van blauw te onderscheiden. Dankzij een hoop slechte tips, miscommunicatie en foutieve aannames lukte het ons steeds maar niet om voor het donker de perfecte score te behalen, maar het was wel lachen.
Vandaag kwam m’n pa dan eindelijk om die haken aan het plafond vast te kitten. Nadat we eerst nog een uur dat dubbelzijdige tape van die dingen hadden afgeschraapt, wist hij ze op het plafond te plakken en met een balk aan te duwen. Beter laat dan nooit. In ieder geval hangen m’n lampen dan voor m’n volgende verjaardag…
