Ewoods kamer

“Wat een partij rommel komt er uit dat kuthok!”, verzuchtte mijn moeder toen we Ewoods kamer hadden leeggehaald. We hadden een hele Neefbak vol.

Die vliegtuigcrash in een akker bij Schiphol, ons eerste (vruchteloze) seizoen in de meesterklasse, Ewoods laatste jaar als jeugdschaker, Jenson Buttons enige wereldtitel in de Formule 1 en de tweede landstitel van AZ: dat was 2009. Dat was ook het jaar waarin Ewood de sleutel kreeg van zijn hokje op de campus van de Universiteit Twente.

De afgelopen jaren was het een vast gegeven: Ewood woonde in Enschede. Daar had hij, ver weg van pappie en mammie, nieuwe vrienden gemaakt. Hij werd kampioen bij Max Euwe en was een echte Max Euwenaar (of hoe dat ook moge heten). Voor de thuiswedstrijden van BSG was zijn woonlocatie wel een nadeel, maar daar stond tegenover dat hij makkelijker in de Duitse competitie kon meespelen (Noordwest-Rijnfalen ligt immers om de hoek), wat hij ook niet onverdienstelijk deed.

Door omstandigheden heeft hij uiteindelijk iets meer dan 11 jaar in zijn kamertje van krap 15 vierkante meter gewoond. Vandaag kwam dan toch een einde aan dit memorabele tijdperk, waar hij ongetwijfeld heel wat mooie en minder mooie herinneringen aan zal hebben overgehouden. Eerst diende de toko nog wel te worden leeggetrokken, dus waren mijn ouders gekomen, gewapend met het zwarte monster en een bestelbus.

Het zou voor ons allemaal waarschijnlijk de laatste keer worden dat we voet zetten op de Matenweg 75. De laatste keer dat we begroet werden door de vele muurschilderingen, waarvan de oudste nog van de vorige eeuw dateren. Voor de laatste keer de krappe trappen op en af. Uiteindelijk heb ik ze tig keer gezien, vaak als ik pijnlijk zware spullen naar beneden moest zien te krijgen, zoals een bureaublad dat wel van lood leek te zijn en een koelkast.

Uiteindelijk is alles heelhuids meegegaan in de Neefbak, die anderhalf uur later weer bij m’n ouders werd uitgeladen. Daar zal Ewood voorlopig de logeerkamer voor zich alleen hebben. Kortom, terug op het vertrouwde nest, maar voor hoelang? Het doel van de stap terug is toch om er gauw weer twee vooruit te doen. Hopelijk weet hij in de nabije toekomst een enigszins ruim bemeten hokje te vinden in de bewoonde wereld.