“Hi Jep, hou vol, je moeder komt eraan!”, appte m’n pa terwijl ik voor de winkel stond te wachten. Mijn manier van impliciet communiceren was weer eens verkeerd gegaan.
Vanwege de te verwachten drukte rond het pinksterweekend had mijn moeder eigenlijk geen zin om met mij naar de IKEA te gaan om wat spullen te halen (onder andere een plank voor m’n kop en een bak met zand om m’n kop in te steken), maar vanochtend draaide ze dan toch langzaam bij. We zouden voor een tafel gaan kijken in een niet nader te noemen woonwinkel aan het spoor in Bussum.
Ik kondigde aan dat ik me klaar ging maken en op m’n fiets zou springen. Daarbij trok ik nog ruim de tijd uit om m’n tandjes te wassen, waarna ik in allerijl naar het bruisende stadscentrum van Bussum fietste om m’n moeder niet te lang te laten wachten. Daar aangekomen trof ik een lege winkel aan. Uit een appje maakte ik op dat m’n moeder nog in de soeppan stond te roeren.
Vervolgens verkende ik de winkel maar in m’n eentje. Echt leuke spullen kon ik er niet vinden. M’n moeder kwam een kwartier of zo na het appje van m’n pa ook in de winkel aan. Ze was behoorlijk enthousiast over een niet al te dure tafel, waarna ik nogal ongeïnteresseerd counterde dat ze dergelijke tafels bij de IKEA voor de helft van het geld hadden.
Die middag zat ik plotseling in een grijze Suzuki. Achter het stuur nota bene. Ik slaagde erin het kleine, met vogelstront besmeurde voertuigje veilig in de parkeergarage van de in Amersfoort gevestigde Zweedse meubelgigant af te leveren, waarna we in de wachtrij moesten staan. Het wachten beperkte zich tot hooguit enkele minuten of zo. In de winkel gingen we kijken voor een eettafel, een spelletjeskast en een bureau. De eettafels werden stuk voor stuk door m’n moeder afgekeurd. Daardoor was het ook onduidelijk hoe ik mijn hokje in zou gaan delen en of er nog wel ruimte zou zijn voor een spelletjeskast. Maar het bureau, dat werd wel een succes. Het is een in hoogte verstelbaar L-vormig bureau geworden, wat ik zelf graag wilde.
Het pakket konden we bij een aparte balie afhalen, nadat we wat andere zooi (onder andere een aantal nieuwe pannen en van die batterijtjes voor mijn muizen) hadden afgerekend. Dat duurde even, waardoor mijn moeder even kon p…, eh, naar het toilet kon gaan. Ze wist de sanitairvoorziening niet te vinden, of het was vanwege de coronamaatregelen afgesloten, waardoor ze even later onverrichter zake terugkwam. Kort daarna kwam het bureau uit het magazijn rollen. Het bestond uit twee enorme pakketten. “Dat past makkelijk in je auto”, merkte ik enigszins laatdunkend op, maar dat sarcasme werd door m’n moeder niet opgepikt. Even later stonden we met de kartonnen dozen te prutsen en kwamen we tot de vervelende ontdekking dat ze inderdaad met geen mogelijkheid in het wagentje pasten.
Er was maar één oplossing: m’n pa bellen. Terwijl hij knarsetandend de trip naar Amersfoort maakte in het zwarte slagschip, probeerde m’n moeder opnieuw een toilet op te zoeken. En opnieuw faalde ze, waardoor ze nog langer door moest bijten. Gelukkig werd het geduld beloond, want even later parkeerde m’n pa de gezinsauto naast die mug van m’n moeder. De dozen pasten met enige moeite in de Volkswagen, waarna we het bureau in mijn hokje in elkaar gingen zetten. Dit is ervan geworden:
De enige dingen die me nog mateloos irriteren zijn de plek van de router en de tafellamp die nu gigantisch in de weg staat, maar voor de rest ben ik hier superblij mee! Eindelijk staat het bureau weer waar die hoort, namelijk in de woonkamer. Nog even volhouden en ik heb echt een droomhuis.
