Mijlpaal

Het is vandaag een bijzondere dag, want vandaag ben ik voor het eerst in mijn leven officieel de sterkste schaker van de familie, een eer die Ewoud al sinds 2000 ten deel viel.

Echt heel veel heb ik er overigens niet voor hoeven doen, behalve tactisch geen toernooien spelen in de zomervakantie. Dankzij de laatste competitiewedstrijd van het afgelopen seizoen moest ik op de augustuslijst zelfs twee punten inleveren. Doordat Ewoud de afgelopen tijd door diverse toernooien niet minder dan 31 punten moest inboeten, ben ik hem nu toch voorbijgegaan. De onderstaande grafiek schetst het verloop van onze KNSB-ratings:

Ondanks dat hij zo nu en dan in schaakboeken opduikt vanwege werkelijk waar subliem gespeelde partijen, zit Ewouds rating al sinds 2014 in een zorgwekkende duikvlucht waar hij ook niet meer uit lijkt te kunnen komen. Normaal gesproken zullen ratings vroeg of laat stabiliseren, maar dat lijkt vooralsnog niet aan de orde. Het gevolg is dat ik hem met mijn uiterst trage progressie heb ingehaald. Ik snap zelf eerlijk gezegd ook niet zo goed hoe dat kan, maar ergens vind ik het ook wel een beetje leuk.

Een andere mijlpaal is dat mijn proefschrift is gedrukt. Dat had heel wat voeten in de aarde, maar nu is het dan eindelijk gelukt, zodat ik over anderhalve maand kan promoveren. Eerlijk gezegd zou ik nog liever 31 elopunten kwijtraken dan daar op een podium in mijn steenkolenengels ten overstaan van mensen die veel intelligenter zijn dan ikzelf een uur over parkeerproblematiek uit te weiden. Als introvert persoon kan alle aandacht me gestolen worden.

Maar goed, hopelijk overleef ik het uurtje en kan ik er de rest van m’n leven, met een academische titel op zak, tevreden op terugkijken. Promoveren is toch bijna zoiets als schaakgrootmeester worden. Die titel pakken ze je niet meer af, zodat ik binnenkort tot in de eeuwigheid als een slim persoon te boek sta. Blijk ik straks niet alleen de sterkste, maar ook nog de slimste van de familie te zijn…