Niet zoals je verwacht

Het was de week van het groeten. Afgelopen woensdag stond er in de Metro een verhaal over waarom we mensen op straat tegenwoordig niet meer begroeten en vandaag liet dezelfde krant het verhaal van een Amsterdamse verkeersregelaar zien die dat wel deed en er een hoop positieve reacties op kreeg. Kleine moeite, groot gebaar.

Ik ben het ermee eens dat onze omgangsnormen tegenwoordig te wensen overlaten. Daarom besloot ik een aantal jaren geleden om op weg naar het station iedereen te groeten. Ik ben er maar mee gestopt, want ik kreeg toch nooit een reactie. Alleen een oudere mevrouw die altijd ’s ochtends haar hondje uitliet leek het wel te waarderen. Ik was weer eens te naïef. Ik dacht dat mensen het kleine beetje aandacht zouden waarderen, maar dat was niet zo. Mensen krijgen tegenwoordig al te veel aandacht. In het artikel van woensdag wordt dit nog eens pijnlijk duidelijk gemaakt door de volgende alinea:

De 9-jarige Yens die iedereen bij een ijssalon begroet (…) ontvangt verbaasde, maar ook positief verraste blikken van zijn toehoorders. Van Leggelo [etiquettedeskundige] zou bij hem op de laatste wijze hebben gereageerd. „Maar als dit jongetje straks 45 jaar is en nog steeds hallo roept tegen jonge meisjes of oudere vrouwen, dan is dat raar. Mensen zijn tegenwoordig meer op hun hoede en zich bewust van wat er zich afspeelt in de maatschappij. Als een man een vrouw op straat zomaar begroet, dan denkt ze snel: wat wil hij van me? Terwijl hij er misschien niets mee bedoelt.”

Als een jongetje het doet, is het schattig, maar als het een lelijke man is, dan is de aardigheid er ineens wel vanaf. Dat is natuurlijk de kern van het probleem. Als kind kun je nog een beetje jezelf zijn, als volwassen man kun je tegenwoordig bijna geen goed meer doen. Zo erg is onze maatschappij tegenwoordig door angst verpest.

Tegenwoordig houd ik mijn kaken dus gewoon stijf op elkaar als ik mensen tegemoet loop. Zo heb ik me weer aan de heersende omgangsnormen aangepast. Sociale interacties zijn moeilijk en verlopen eigenlijk nooit zoals je van tevoren had verwacht. Voor berekende types zoals mijzelf is dat verdomd irritant.

Het inmiddels alweer een week geleden dat ik deze site aan een selecte vriendengroep heb onthuld. Ik kreeg een aantal mailtjes terug en een daarvan was van mijn vader, die me ’s ochtends mailde. Die middag werd ik onverwachts door m’n tante gebeld omdat m’n vader in het ziekenhuis lag. Hij bleek die nacht een hartaanval te hebben gehad, maar het duurde nog wel even voordat men daar achter was gekomen.

In het ziekenhuis ging het verbazingwekkend goed met hem. Hij zag er goed uit en maakte aan de lopende band grappen. Thuis bleef m’n moeder maar zelfverwijten maken terwijl we op Ewood wachtten. De krullenbol was halsoverkop uit Enschede vertrokken, maar rolde toen van het ene probleem in het andere, zodat hij alsnog pas in het begin van de avond aankwam.

Dat weekend kwamen we iedere dag in het ziekenhuis, waar m’n vader na vier nachtjes uit werd ontslagen. Het gaat weer goed met hem, maar de schrik zit er nog goed in. Hoe kon het uitgerekend hem overkomen? Als er iemand bewust bezig is met zijn gezondheid, dan is hij het wel. In ieder geval toont het aan dat dingen in het leven meestal niet lopen zoals je had verwacht. Er is weinig houvast in het leven en dus moeten we het maar doen met quotes zoals deze:

It’s hard to make predictions, especially about the future.