Januari
Stormachtig, somber en nat: daarmee waren de eerste dagen van 2012 te omschrijven. In 2012 zou mijn nieuwe leven moeten beginnen. Een paar maanden eerder had ik mijn laatste tentamen gemaakt. Hoewel de uitslag nog even op zich liet wachten, had ik het met ruime cijfers gehaald en dus had ik mijn master STREEM voltooid. Gauw schreef ik me uit als student. Meteen kreeg ik door mijn scriptiebegeleider een plek op de universiteit aangeboden. Het was weliswaar maar vrijwilligerswerk, maar ik was allang blij dat ik niet hoefde te gaan solliciteren. Failliet ging ik ook niet, want dankzij mijn Wajong kwam er wel geld binnen.
Dat geld ging voor een deel op aan de huur die ik Stumass moest betalen. Doordeweeks zat ik in Amstelveen, lekker dicht bij de universiteit, en in het weekend was ik bij mijn ouders in Bussum. De kerstvakantie bracht ik grotendeels in Bussum door. Ik moest nog wat saaie klusjes doen, zoals het laten maken van een pasfoto voor mijn nieuwe ov-kaart. Ik had geen gratis vervoer meer, maar als afgestudeerd student kon ik wel 40% korting op mijn treinreizen krijgen. Die korting wilde ik natuurlijk wel.
Echt heel veel opzienbarends heb ik die week verder niet gepresteerd. Halverwege de week gingen we ineens uit eten. Waarom weet ik niet meer. Misschien had mijn moeder geen zin om te koken. We gingen in ieder geval naar de Italiaan bij het station waar we met het schaken vaak na afloop van een competitiewedstrijd bleven eten. Ik kreeg al meteen onenigheid met mijn moeder, die haar jas afgaf en vond dat wij dat ook moesten doen. M’n vader en m’n broertje gingen uiteindelijk overstag, maar ik wilde mijn jas per se over de stoel hangen, zoals ik met het schaken ook deed. Ik vond het geen prettig idee dat anderen “per ongeluk” de verkeerde jas mee konden nemen of m’n zakken leeg konden halen. Hoe dan ook, de sfeer was meteen verpest en de rest van de avond heeft m’n moeder ook geen woord meer met me gewisseld. Dat veranderde overigens bij het afrekenen, toen ik het bedrag de rekening wel erg hoog vond. Ik besloot de rekening daarom maar aandachtig te bestuderen. Mijn ouders stonden net op het punt het bedrag te betalen toen ik ontdekte dat er heel veel gerechten en drankjes in rekening waren gebracht die we helemaal niet hadden besteld. Het bleken de consumpties van degenen te zijn die voor ons aan die tafel hadden gezeten. Het restaurant gaf z’n fout meteen toe en kwam met een veel lagere rekening aanzetten. Mijn moeder hield meteen op met mij te negeren.
Dat weekend werden we geacht de eerste competitiewedstrijd van het jaar te spelen. In Zuid-Limburg tegen titelfavoriet Voerendaal. We gingen met de trein en moesten voor dag en dauw op om op tijd in de speelzaal te kunnen zijn. Ergens in Zuid-Limburg moesten we nog overstappen op een regionale trein. Waar iedereen braaf uit- en incheckte, ging Lennart een apart kaartje voor het regionale boemeltje kopen, omdat de prijs van de treinrit hoger was dan de boete van het niet-uitchecken. Het gevolg was dat het boemeltje zonder hem vertrok. Vervolgens moesten we nog een stuk lopen en kwamen we ruim op tijd aan. Zelfs Lennart was niet (veel) te laat. Heel veel positiefs viel er verder niet over de wedstrijd te zeggen. De goede stellingen leverden slechts remises op en de andere partijen gingen verloren. Alleen grootmeester Berelowitsch kwam namens ons op het scorebord voor. Met een 7½-2½-nederlaag konden we weer de lange terugreis aanvangen, wetende dat alleen een wonder ons nog voor degradatie kon behoeden. Na 5 van de 9 competitiewedstrijden hadden we nog steeds nul punten. Gecombineerd met de 9 verliespartijen in 2008-2009 hadden we dus al 14 wedstrijden op rij verloren in de meesterklasse. Geen fraaie reeks. Natuurlijk speelden we tegen sterkere tegenstanders, maar verliezen kan iedereen.
In ieder geval zat de vakantie er weer bijna op en mocht ik weer naar mijn tweede (t)huis in Amstelveen. We deelden met 7 jongeren en 4 begeleidsters 3 huisjes. De studenten hadden allemaal een eigen kamer en de begeleidsters hadden hun eigen hokje in onze woonkamer. Het was in die tijd overigens een komen en gaan van bewoners en begeleidsters. De 2 begeleidsters en 3 bewoners die er bij de oprichting in juni 2010 woonden, waren al lang weer weg en inmiddels was ik de langstzittende bewoner. Ondanks dat ik was afgestudeerd, mocht ik er nog wel blijven wonen en daar was ik eigenlijk wel zo blij mee, want waar moest ik anders naartoe? Ik hoopte nog wel even in Amstelveen te mogen blijven…
