Morgen begint week 48 van 2021. Hieronder de artikelen voor komende week en een korte persoonlijke noot bij de herpublicaties van de bijna afgelopen week.
22 november: Carlsen wereldkampioen (22 november 2013)
Inmiddels is Magnus Carlsen tegen Yan Nepomniachtchi alweer aan zijn vijfde wereldkampioenschapsmatch bezig. Viermaal was hij de zittende kampioen, maar de eerste keer, in 2013, was hij de uitdager nadat hij eerder dat jaar met de nodige moeite het kandidatentoernooi had gewonnen. De match tegen Viswanathan Anand was vervolgens nogal een anticlimax. Na een serie saaie partijen verloor Anand twee keer nogal sullig en daarmee was de match wel beslist. Een jaar later versloeg Carlsen Anand in een soort herkansingsmatch en daarna was hij nipt te sterk voor Sergey Karjakin en Fabiano Caruana. Wordt Nepomniachtchi degene die hem na acht jaar onttroont?
23 november: BSG is van slag (23 november 2009)
Eind jaren nul van deze eeuw was BSG een beetje een jojo-team. Te zwak voor de meesterklasse, maar te sterk voor de eerste klasse, of althans, dat dachten we. Een dikke overwinning tegen Utrecht in de eerste ronde leek het vermoeden te bevestigen, maar twee maanden later ging het tegen Unitas vele malen slechter en kregen we in het eigen Denksportcentrum een lelijke nederlaag te slikken. Hoogmoed komt voor de val, zo bleek. Uiteindelijk zouden we het jaar nog wel als runner-up afsluiten, na nog een aantal zeperds. Pas een jaar later wisten we weer promotie naar de meesterklasse af te dwingen.
24 november: Einde van een tijdperk? (24 november 2013)
Eind 2013 maakte de eindeloze zegetocht van Sebastian Vettel me een beetje moedeloos. Negen races op rij wist de Duitser te winnen, een zegereeks die eigenlijk nooit eerder is vertoond. Alle hoop was gevestigd op de overstap naar turbomotoren. Hopelijk zou dat de dominantie van Red Bull breken. Beware what you wish for, want in plaats daarvan begon Mercedes te domineren. Acht seizoenen op rij hebben ze de beste auto of in ieder geval een auto die het kampioenschap kan winnen, een succesreeks die nog nooit eerder is vertoond.
25 november: ERU Goudkuipje-schaaktoernooi (25 november 2006)
Lang geleden ging ik met Ewood en het viswijf naar het Woerdense Minkema College, de langste school van Nederland, om daar aan een niet al te sterk bezet rapidtoernooi mee te doen, gesponsord door ERU Goudkuipje (je weet wel, van die gore smeerkaas). Zelf mocht ik slechts in de tweede groep meedoen en wist ik niet te winnen, onder andere omdat ik in de eerste ronde door een onoplettendheid een toren wegblunderde. Mijn reisgenoten speelden wel in de eerste groep. Ewood wist het toernooi op zijn naam te schrijven, onder andere door met weinig tijd op de klok te winnen van Willem Moene, die een jaar later overigens betrapt zou worden op valsspelen. Het leverde hem een krat wijn op, dat hij de hele treinreis mee kon zeulen. Het viswijf won niks en was alleen iets van tien euro inschrijfgeld lichter. Zelf had ik in de vorm van een boekenbon zonder een hernia op te lopen toch iets van waarde meegenomen.
26 november: Briljant Brazilië (25 november 2012)
De seizoensafsluiter van 2012 was een van de beste Formule 1-races ooit, met dank aan de wisselende weersomstandigheden. Koploper Sebastian Vettel leek de titel van tevoren voor het oprapen te hebben, maar na een beuk van Bruno Senna, die zijn laatste Formule 1-race zou rijden, zag de wereld er weer heel anders voor hem uit. Na een inhaalrace, die door een verkeerd getimede pitstop nog wat moeilijker werd, wist hij zich uiteindelijk nog de punten in te rijden. In de slotfase kreeg hij de zesde plek van Michael Schumacher cadeau in diens laatste race in de Formule 1. Het was net genoeg voor de titel, omdat rivaal Fernando Alonso slechts tweede werd achter Jenson Button. Het zou Buttons laatste overwinning in de Formule 1 zijn. Het was tevens de laatste race van het team van HRT, dat na drie vruchteloze seizoenen failliet ging. 2012 was in veel opzichten een einde van een tijdperk.
27 november: Der Tod oder die Gladiolen (27 november 2011)
Eind 2011 opereerden we met BSG weer in de meesterklasse. Hoewel we goede hoop hadden het beter te doen dan drie jaar eerder, was de oorverdovende nederlaag in de eerste ronde tegen Groningen meteen een koude douche. De tweede uitwedstrijd van het seizoen, tegen het Leidse LSG, ging heel wat beter. Aan alle borden kleunde BSG er vol in en bleef het heel lang spannend, maar helaas leverde de casinospeelstijl geen punten op. Op het eerste resultaat zou BSG nog ruim twee maanden moeten wachten.
28 november: Webbers rampjaar op de valreep geen rampjaar (27 november 2011)
In 2011 was Mark Webber geen schim meer van de coureur die een jaar eerder nog tot de laatste race in de titelstrijd zat. Destijds verloor hij de titel door een hondsbelabberd optreden in Abu Dhabi (dat hij de laatste races met een gebroken schouder reed, zal hem wel niet geholpen hebben), waardoor hij een fraai seizoen in mineur eindigde. Geheel anders verliep de seizoensafsluiter in Brazilië een jaar later, waarin hij dankzij Vettels versnellingsbakproblemen een hondsbelabberd jaar op een positieve noot beëindigde. Over de titel van het verslag: die heb ik overgenomen uit een oud Formule 1-jaarboek, maar daarin met het team van Jaguar als lijdend voorwerp in plaats van Webber.
Dan nu de artikelen voor komende week:
29 november: Rare kop (29 november 2007)
30 november: Eredivisie ronde 13 (30 november 2008)
1 december: Hamilton sluit seizoen af in stijl (1 december 2019)
2 december: “Dat kutvoetbal” (4 december 2012)
3 december: Het echte leven (3 december 2011)
4 december: Albert Heijn snijdt zichzelf in de vingers (4 december 2015)
5 december: Honda kapt ermee (5 december 2008)
