Weer dat loperoffer op h3

Gisteren ging BSG hard onderuit in het Brabantse Vianen. Voor een deel was de nederlaag al ingecalculeerd en ging het vooral om het behalen van wat individuele succesjes. Dankzij de tactische opstelling zouden er in ieder geval nog wat bordpunten gepakt kunnen worden tegen een veel sterkere tegenstander, maar zelfs dat viel tegen.

De grootste teleurstelling aan BSG-kant was mijn eigen nederlaag tegen iemand waar ik elf jaar geleden al van had verloren. Waar Vianen wraak kon nemen voor de nederlaag van toen, die meteen degradatie betekende, lukte mij dat niet. Erger was dat het me ook nog met wit gebeurde. Uit tactische overwegingen kreeg ik voor de derde keer in vier wedstrijden een witbeurt toegespeeld (die nederlaag tegen HSG voor de coronacrisis heeft denk ik wel indruk gemaakt op onze teamleider), maar kon ik het vertrouwen (of het gebrek aan vertrouwen?) van de teamleider geen moment terugbetalen.

In een ingewikkelde Siciliaan, waarin we allebei niet altijd de handigste zetten speelden, kreeg ik ineens een loperoffer op h3 om de oren. Klinkt bekend? Dat kan kloppen. Twee ronden geleden overkwam me precies hetzelfde. Destijds wist ik nog met remise te ontsnappen vanuit een glad verloren stelling. Ditmaal was het loperoffer lang zo sterk niet, maar ging ik juist de bietenbrug op omdat ik me niet handig verdedigde. Na een slechte zet was er eigenlijk al geen houden meer aan.

“Fortune favors the bold”, zegt men dan, maar ik kan me niet voorstellen dat ik me op een goede dag door zo’n matig offer zou laten verschalken. Helaas ontbreekt het me de laatste tijd nogal aan de finishing touch en heb ik vaak het idee tegen een onzichtbare muur op te lopen. Misschien een teken dat Caïssa een beetje op me uitgekeken is nu ik een vriendin heb? De toekomst zal moeten uitwijzen of dit een tijdelijk dipje is, of dat het iets structureels is, maar zorgwekkend is het wel.

De partij wordt mede mogelijk gemaakt door TuxTown Chessgame-Replayer.