Het begint zo langzamerhand een beetje eentonig te worden, maar afgelopen zaterdag slaagde ik er wederom in een nederlaag voor de poorten van de hemel weg te kapen. Gelukkig kostte het BSG ditmaal niet de winst, maar leuk vond ik het allerminst.
Op 18 september vorig jaar won ik na een gedwongen schaakpauze van anderhalf jaar weer een partij in de eerste ronde van de KNSB-competitie. Het is tot op heden nog altijd mijn laatste witoverwinning. Sindsdien is de score twee magere remises en drie nederlagen, een ongekend slechte score voor iemand die met wit doorgaans een niveautje sterker is dan met zwart. Misschien speelt het uitcomplex me parten, maar misschien is er iets anders aan de hand.
Zoals wel vaker dit jaar kreeg ik langzaam maar zeker een fantastische stelling. Maar net als in eerdere partijen waren die fantastische stellingen niet aan mij besteed en wist ik de boel in korte tijd grondig te verzieken. Was het die onzichtbare muur waar ik weer eens tegenaan was gelopen? Geen idee, maar in plaats van zelf de lakens uit te delen, kreeg ik het in het eindspel ineens voor mijn kiezen. Na afloop was ik dan ook goed ziek van weer een nederlaag. Het veldspel is beter dan ooit, maar de resultaten zijn nog nooit zo slecht geweest. Een teken dat ik ook een dagje ouder word? Is de aftakeling al begonnen?
De aftakeling van mijn spelplezier is wel begonnen. Nog zo’n partij trek ik echt niet meer. Dan ren ik boos de speelzaal uit of zo. Hopelijk komt het niet zover. Misschien is het een idee om de komende tijd weer op internet te gaan spelen om mijn tactische vaardigheden wat op te krikken. Zo deed ik dat ook in die goede oude tijd, toen ik rommelig en slecht spel aan goede resultaten koppelde. Hopelijk kan ik weer wat van de rekenkracht van toen hervinden, maar nu eerst de partij.
