Vandaag werd in de toren van En Passant het jaarlijkse SGS-Snelschaak-kampioenschap voor clubteams gespeeld. De speelzaal was best ruim, er stond geen rij voor de toiletten en zelfs aan de bar was het niet stervensdruk (mogelijk omdat het voor de verandering een keertje niet regende).
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: de sportieve prestaties waren niet om over naar huis te schrijven. Na een jaartje in de subgroep te hebben meegespeeld, speelde BSG dit jaar weer in de hoofdgroep mee, de groep waar doorgaans altijd de Bosbomen, Nijboeren en Sadlers de dienst uitmaken. Zo niet deze keer. De sterkste speler in de groep zal Hugo ten Hertog, spelend voor Paul Keres, zijn geweest. Tekenend voor de kracht van de uiteindelijke kampioen was dat USF-webmaster Xander Wemmers pas op het vierde bord was gezet. De echte specialisten ontbraken dit keer echter.
Aanvankelijk deed BSG het helemaal niet verkeerd. Zelfs de thuisclub (met de Veddertjes en De Graaf op de hoogste borden) werd halverwege het toernooi op een gelijkspel gehouden, maar daarna ging het gauw minder. Het Apenhoofd kwam, na een bemoedigend begin op het kopbord, ineens geen barkruk meer voorbij. Sterker nog: de barkrukken gingen hem voorbij. Pas in de finale waren er tekenen van herstel, maar het was too little too late. Uiteindelijk eindigde BSG ergens in de middenmoot. Niet echt goed, maar ook weer niet heel slecht. Positief waren de prestaties van Daniël Kuijper, die met zijn 1300-rating in het begin van het toernooi de nodige resultaten behaalde tegen 2100-spelers.
Positief was ook dat de partijen allemaal erg sportief verliepen, want dat is lang niet altijd het geval. Zo verloor FM Henk nogal ongelukkig van Jan Jaap Janse in tijdnood. Toen hij de tweede partij won, sprak JJJ van gerechtigheid. In de finales sprak hij zijn waardering uit voor een mooi zetje waarmee het Apenhoofd vanuit een mindere stelling nog won. Zo was het een ouderwets gezellige (en voor het Apenhoofd leerzame) schaakmiddag.
Sociaal
Leuk was het weerzien van bekenden. Sizzel en Pinda bleken ook in de hoofdgroep te spelen. Opmerkelijk genoeg hebben we niet tegen Soest gespeeld (Baarn deed helemaal niet mee), terwijl we HSG pas in de laatste ronde tegenkwamen. Jesper Nederlof was ook weer eens van de partij. Ik heb mijn naamgenoot denk ik al bijna een decennium niet meer gezien, maar hij zag er nog net zo uit als vroeger. Hij was alleen wat kaler geworden, maar hij sliste ook nog steeds als vroeger. Echt veel gesproken hebben we niet. De meeste gesprekken had ik nog met Richard Langbroek, die als dertiende man mee was. Teamleider Eddy van de Velden wilde hem, om wat voor reden dan ook, niet als reserve opgeven voor het tweede team (hoewel dat nog prima had gekund), dus moest de conciërge zijn dag noodgedwongen vullen met het volgen van de wedstrijden. Uiteindelijk finishte het tweede in de middenmoot, dus zullen de sportieve redenen niet de doorslag hebben kunnen geven.
Het was een smetje op een verder vlekkeloze dag. Meteen na de laatste partij wenkte Cees Beijen me. In zijn Fiat bracht hij ons (mijzelf, Eddy en Richard) naar het Denksportcentrum. Zo was de dag, die wat traag begon omdat ik tot sint-juttemis in de rij voor de kassa stond, toch nog vrij snel afgelopen.
