De sleutels zijn ingeleverd, ik woon niet meer in Naarden. Vanaf het begin van deze week wonen Bounder en ik weer in Hilversum.
“We gaan kijken, maar we nemen ‘m niet”, zei mijn moeder ongeveer twee maanden geleden stellig tegen mijn tante. Mijn mond viel bijna open van verbazing. Dit was een buitenkansje waar ik niet te lichtzinnig mee om wilde gaan. Eindelijk een echt huis! Natuurlijk was de kans niet heel groot dat ik er zou komen te wonen, want er zijn in de socialehuursector altijd heel veel gegadigden voor weinig woningen, maar wie niet waagt, wie niet wint.
Op donderdag 11 september had ik twee bezichtigingen. De eerste was in Hilversum-Noord, vlak bij waar ik vroeger gewoond had. Het huis had twee verdiepingen, waarvan een ondergronds, en een tuin. Er waren nog meer gegadigden en mijn moeder raakte uiteindelijk aan de praat met een mevrouw, die daar eventueel met haar dochter wilde wonen. Ze merkte op dat ze die middag ook een bezichtiging had, precies bij hetzelfde huis als ik. Het lastige was dat ze voor beide woningen op een hogere plaats op de ranglijst stond dan ik. Dat maakte het er wel lastiger op.
Voor het tweede huis stond ik namelijk op de derde plaats. Vlak voordat m’n moeder me oppikte was ik naar de tweede plaats gestegen. Spannend! Eenmaal in Hilversum-Zuid aangekomen bleken wij de enige potentiële huurders te zijn. We kregen een rondleiding door het appartement, waarna zelfs mijn moeder enthousiast was. Bij gebrek aan andere kandidaten kreeg ik de woning dus toebedeeld.
De sleutel kreeg ik nog niet meteen, omdat het huis eerst nog gerenoveerd moest worden. Wel zegde ik gauw de huur in Naarden op en pakte mijn moeder al gauw alle boeken in, waardoor mijn kleine hokje vol met dozen kwam te staan. Vervolgens moest er nog heel veel geregeld worden. Eerst moest het papierwerk op orde gemaakt worden, maar dat lukte wonderwel (ondanks dat de woningcorporatie in een vergadering zat toen ik de papieren moest aanleveren).
Verder besloot ik voor het eerst in mijn leven met een verhuisbedrijf in zee te gaan. Mijn ouders worden een dagje ouder en het nieuwe appartement is op de tweede (derde?) verdieping, dus leek ons dat wel zo gemakkelijk. Helaas bleek het nog niet zo makkelijk om een goed bedrijf te vinden. Bijna niemand bleek in de laatste week van oktober tijd te hebben!
Hetzelfde gold voor de vloer. Mijn ouders hadden me geadviseerd een pvc-vloer te nemen. Over de eerste winkel had ik geen goed gevoel en toen de verkoopster zei dat ze voor eind oktober de vloer niet konden leggen, leek de kous daarmee af voor mij. Bleef m’n moeder er nog een uur hangen… De tweede winkel kon wel op tijd leveren en verkocht dezelfde vloer voor een lagere prijs. Hadden we dus gewoon een paar uur bij die eerste winkel verspild…
Pas op woensdag 8 oktober kreeg ik de sleutel van het nieuwe hok. Mijn vader mat alles nogmaals op en bestelde voor een fortuin aan verf, waarna we met zijn vijven (naast mijn ouders hielpen Ewood en mijn tante, die om de hoek woont, ook mee) dagenlang de muren en plafonds hebben lopen witten.
De laatste dagen heb ik niet meer meegeholpen. Op zaterdag de 18e wilde ik hekje tegen het eind van de middag van het station halen. Bij de rotonde, op ongeveer dertig meter van mijn huis, kwam ik nogal ongelukkig ten val op mijn fiets toen mijn achterwiel opeens weggleed, vermoedelijk over een blaadje. Met een beurse arm vervolgde ik mijn weg, maar eenmaal thuis had ik behoorlijk veel pijn. Hekje moest daarom maar boerenkool maken.
Het leek me niet verstandig om in deze conditie naar m’n ouders te rijden om de sprintrace te kijken, dus belde ik Ewood of hij me op kon halen. Hij stond al voor de deur toen hekje mijn veters nog zat te strikken. Ik kon bijna de deur van de auto niet meer openen of sluiten, zo pijn deed mijn arm inmiddels.
De oude lui waren er ook niet en nadat Ewood me weer thuis had gebracht, vroeg ik me af of ik niet beter even bij de eerste hulp had kunnen langsgaan. Dat schijnt tegenwoordig allemaal niet meer zo makkelijk te kunnen, de huisarts moet je eerst doorverwijzen en die had natuurlijk weekend… Mijn moeder adviseerde me de volgende ochtend de spoedpost van de huisarts te bellen. Na een waardeloze nacht heb ik dat maar gedaan. Volgens de beste man was er geen acuut gevaar en kon ik het beste de dag erna een afspraak met de huisarts maken.
Die dag heb ik weinig meer gedaan dan me ellendig voelen en pijnstillers slikken, terwijl mijn ouders en Ewood de muren in mijn nieuwe huis nog wat witter maakten dan ze al waren. Op maandag maakte ik daarom maar gauw een afspraak met de huisarts. Ik kreeg een vervanger (want herfstvakantie) en die verwees me inderdaad door. In de middag zou er een röntgenfoto van mijn arm gemaakt worden.
Het maken van zo’n foto was heel wat pijnlijker dan ik had gedacht, omdat mijn arm steeds weer gedraaid moest worden. Uiteindelijk bleek ik een breukje in mijn elleboog te hebben. Veel stelde het niet voor, maar wat een last kun je ervan hebben! Ik kreeg een sling en mee en mocht weer naar huis. De rest van de week heb ik grotendeels bij mijn ouders doorgebracht.
De muren in mijn nieuwe hok waren net op tijd klaar voordat de vloer werd geleverd. Een dag later werd de vloer gelegd. Helaas waren er niet genoeg planken en werd het kleine kamertje niet bevloerd. Het had ermee te maken dat mijn tante vond dat de hal, waar tegeltjes lagen, ook bevloerd moest worden, dus werd de order op het laatste moment aangepast. Helaas waren de benodigde planken niet op tijd aangekomen en raakten de leggers door hun materiaal heen toen ze bij het kleine kamertje waren aangekomen (geen idee waarom ze de hal niet als laatste hadden gedaan).
Afgelopen maandag vond de fysieke verhuizing plaats. Dat had nog wat voeten in de aarde omdat de verhuiswagen te klein was om alles in een keer mee te nemen (foutje van mij, maar het berustte op een misverstand). Via een liftje werd alles op het balkon afgeleverd, waarna de verhuizers mijn bed weer in elkaar zetten. Alleen het bureau en de zwarte kast bleven nog in de woonkamer staan. Pas nadat de vloer in het kleine kamertje was gelegd, kon het erin.
Inmiddels heb ik internet en begint het hier echt een huis te worden. De gordijnen hangen echter nog steeds niet en dat maakt dat het ’s nachts wel echt een aquarium is. Gelukkig heb je op de tweede of derde verdieping niet zo veel inkijk. Dat is gelijk ook het grote pluspunt van dit huis, plus de ruimte. 70 of 50 vierkante meter scheelt echt wel. Bovendien heb ik nog een zolder (waar ik met mijn brakke arm voorlopig niet naartoe durf) en een veel grotere berging dan in Naarden. Poes lijkt redelijk gewend aan de nieuwe locatie, ondanks dat ze nu niet meer naar buiten kan. De langste maand van het jaar had voor mij een nog langere gevoelslengte, maar uiteindelijk lijkt (bijna) alles goed te zijn gekomen. Wel hoop ik dat ik de komende 10 jaar niet meer hoef te verhuizen…
