Het is alweer twee weken geleden dat mijn interview op het intranet van het ministerie kwam. Vorige week verscheen het dan ook op de hoofdpagina. Ik werd een beetje overdonderd door de hoeveelheid positieve reacties erop en daardoor heb ik al een tijd niks meer van me laten horen. De druk was te hoog.
Wat ook meespeelt, is dat ik al een tijd moe ben. Ik heb geen idee waar het precies door komt. Een gebrek aan sociale contacten? Een gebrek aan beweging? Een gebrek aan koolhydraten tussen de middag? Stiekem ergens een virusje te pakken gehad? Speelt het drukkend warme weer van de laatste tijd me parten? Of is het een combinatie van dit alles? In ieder geval had ik vanwege mijn zwakke gesteldheid de grootste moeite om een begrijpelijke serie woordjes te construeren. Dat is nu nog steeds zo, maar ik vond het nu wel tijd geworden om de lezer over mijn leven te informeren.
Omdat ik fysiek op een dieptepunt was aanbeland, besloot ik vandaag maar een Simson-act uit te voeren door naar de kapper te gaan. Ik was voor de coronacrisis al een keer geweest. Destijds, aan het eind van de winter, had ik het niet zo kort laten knippen, dat zou in het voorjaar nog wel gebeuren. Maar toen kwam corona en gingen de kappers dicht. Ik schatte in dat het bij de heropening wel tyfusdruk zou zijn, dus wachtte ik tot de grootste drukte voorbij zou zijn. Maar hoelang moest ik daarvoor wachten? Ik wist het niet. Ondertussen vielen mijn grijze lokken steeds vaker voor m’n ogen, dus toen m’n pa optimistisch vertelde dat het helemaal niet druk was bij de kapper, besloot ik ook maar een afspraak te maken.
Druk was het inderdaad niet op de woensdagmiddag. Wel hingen overal schermen en waren de roddelbladen opgeborgen. Ik was gelukkig al gauw aan de beurt. Een half uur later was ik weer tien jaar jonger en stond ik 90 euro en een bos haar lichter op de stoep met een fles shampoo in m’n hand. Hopelijk ga ik me nu ook tien jaar jonger voelen…
Voor de rest valt er niet veel te melden, behalve dat ik de laatste tijd nogal een gat in m’n hand lijk te hebben. Aankomende maand ga ik nog een weekje naar een niet nader te noemen Waddeneiland en binnenkort krijg ik een grotere eettafel (plus stoelen, maar die betaalt m’n moeder). Mijn laatste investering is evenwel een luchtionisator. Hopelijk heb ik dan minder last van mijn rokende buurman. Als volgende stap wil ik een geluidsscherm plaatsen zodat ik minder last heb van zijn logge en als een ruftende kameel klinkende Porsche. Assertievere mensen hadden waarschijnlijk gevraagd of ‘ie niet wat vaker met de auto van zijn vriendin op pad wil gaan, maar waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan?
Dat brengt me automatisch bij mijn Formule 1-onderzoek, dat ik op eigen houtje probeer te publiceren. Van mijn eerste manuscript heb ik na ruim vier maanden nog helemaal niks gehoord. Afwachten dus. Inmiddels is mijn tweede manuscript bijna klaar. Nog even en ik kan zes jaar onderzoek en data verzamelen afronden. De antwoorden op de prangende vragen van toen heb ik inmiddels gevonden. Het waren niet altijd de antwoorden die ik verwachtte, maar dat maakte het onderzoek wel zo nuttig en interessant. Hopelijk wordt het te verschijnen paper nog vaak geciteerd. Misschien word ik wel dusdanig overdonderd door de positieve reacties dat ik daarna nooit meer wat durf te publiceren…
