Kookpunt
Het was alsof april nog wat goed te maken had, want op de laatste dag van de maand was het eindelijk weer lekker zonnig en warm. Met goede moed nam ik een aantal spellen van huis mee om deze Koninginnedag te vieren.
In Amstelveen hielden we in de tuin een heuse spelletjesdag. Naast Christina waren er nog bewoners van andere Stumass-huizen van de partij. Wie er ook bij was, was Raymond, een vriend van Christina. Wie er niet bij was, was Annemarije. Zij bleef nog een extra dag in Friesland en ondanks dat ik me best vermaakte, miste ik haar. Ik zou zo graag willen weten wat ze allemaal uitvoerde. Misschien was dat nog wel veel leuker dan bij mooi weer spelletjes spelen in de tuin.
Vanwege het mooie weer gaan we er nog even tussenuit. We lopen naar het tankstation aan de rand van de stad om een ijsje te halen. Op de terugweg valt een deel van Raymonds ijsje van het stokje. Het is zo zonnig dat ik blij ben dat ik geen zonnesteek krijg. ’s Avonds, als iedereen weg is, besluit ik nog even naar het Amsterdamse Bos te fietsen. Het weer is langzaam aan het betrekken en vanwege de onweersdreiging maak ik al snel rechtsomkeer.
Die nacht gaat het behoorlijk tekeer. Ik heb geen zin om door de regen naar de universiteit te fietsen, dus blijf ik lekker thuis. Het grote voordeel daarvan is dat ik Annemarije kan opwachten. Gedurende de dag breekt de zon steeds verder door. Het wordt zowaar mooi weer! Annemarije is echter nog niet onderweg. Pas aan het eind van de middag onderneemt ze de lange reis zuidwaarts, zodat ze pas rond het avondeten thuis zal komen. Tijdens de reis houd ik haar via vele whatsappjes gezelschap. Zo kan ik eveneens vragen wat voor pizza ze wil.
Het hoogtepunt van de week is donderdag. Die dag heb ik een heel druk programma, want uit m’n werk komt Claudia onze kant op. Ze wil graag een taart maken. Ik had de ingrediënten al in huis gehaald, dus als ze er is, kunnen we gauw beginnen. Ik had nog nooit eerder een chocoladetaart gemaakt, dus kon ik wel wat hulp gebruiken. De poging om de chocolade au bain marie te laten smelten mislukt omdat het bakje zinkt.
Hulp van de meiden krijg ik ook niet echt. Christina maakt broodjes voor onderweg en ze weet Annemarije steeds voor haar karretje te spannen, zodat ik alles in m’n eentje moet doen. Leuk vind ik het niet, maar ik houd me groot. Met de chocoladetaart komt het uiteindelijk wel goed. Hij gaat heelhuids in de oven en komt er ook weer heelhuids uit, waarna ‘ie alleen nog een tijd af moet koelen.
In de tussentijd gaan we met z’n allen naar de film in de stad. Firaas en Youri gaan ook mee, terwijl Rolex later komt. Ik vond het maar wat spannend, want Rolex en Claudia hadden een verleden. Zou het goed gaan, of zouden ze slaande ruzie krijgen?
De avond wordt volledig geleid door Christina en Annemarije. Grappig genoeg heeft Youri, net als ik, niks met de broodjes die Christina heeft gemaakt. Hoewel het helemaal niet warm is, heeft Annemarije haar jas uitgedaan. Ik vind het wel stoer. Ze is mijn bikkel. Als we de bioscoop hebben gevonden, is Rolex er nog niet. “Hij is altijd te laat”, weet ik uit ervaring. Hij was echter al onderweg, dus liepen Annemarije en ik hem tegemoet, waarna de familie compleet was.
We gingen naar de destijds populaire film Les Intouchables. Het is een film over een verlamde rijke man en zijn lichtelijk sociaal onaangepaste verzorger. De film is erg lollig en ik vermaak me dubbel omdat ik naast Annemarije zit. Ik probeer steeds te ontdekken of ik subtiel haar hand kan vasthouden, maar ze houdt haar hand steeds net te ver weg.
De sfeer in de stad is opperbest vanwege de landstitel die Ajax de dag ervoor had binnengehaald. Hoewel ik nooit zo pro-Ajax was, vond ik het kinderlijke enthousiasme wel wat hebben. De nababbel in de woonkamer is gezellig. Zelfs tussen Claudia en Rolex lijken er geen spanningen meer te bestaan. Die avond blijft Rolex bij me slapen. Hij moet er de volgende dag weer om 6:00 uit, maar desondanks kleppen we nog tot twee uur ’s nachts door. De volgende dag verontschuldig ik me bij Annemarije dat we nog zo’n tijd hadden lopen kwekken. Ze had er echter niks van gemerkt.
Vrijdag is het dodenherdenking en dus gaan we na het eten naar de Dam. Voor Annemarije moet het helemaal een speciale aangelegenheid zijn, want zes jaar eerder beleefde ze daar haar finest hour. Daardoor was deze plaats voor mij ook speciaal. Ik had de plechtigheid nog nooit van dichtbij meegemaakt, dus dat maakte het helemaal speciaal.
Als een jong kind kijk ik mijn ogen uit. Ik stel Annemarije een hoop stomme vragen, totdat Christina me op een nogal botte manier afkapt. Het zou die dag ook niet meer goed komen tussen ons. Het is een drukte van jewelste op het plein en als de ceremonie is afgelopen, maakt iedereen zich gauw uit de voeten. Zelf probeer ik me gauw de drukte uit te fietsen, zonder te weten welke kant ik nou op moet. Firaas en de meiden zijn niet zo snel en laten steeds meer fietsers tussen ons komen. Ik heb het idee dat ze het erom doen. Dat ze vooral niet in de buurt willen komen van irritante Jesper, dus zet ik het maar op een fietsen.
Pas na een tijdje zie ik bordjes waaraan ik me kan oriënteren. Ik maak een hele omweg, maar omdat ik als een bezetene fiets, lig ik toch nog ver voor op de rest. Christina belt me geregeld op, zodat ik weet waar zij zijn en welke kant ik op moet. We spreken bij de ingang van het Amsterdamse Bos af. Ik ga de race in ieder geval winnen.
Als Christina me ineens weer belt, maak ik een noodstop om de telefoon op te kunnen nemen. Ik knijp vol in de voorremmen en sla bijna op de kop. Koeltjes neem ik de telefoon op. Het is een gesprek van weinig waarde. Bij het wegrijden merk ik dat mijn fiets zwaarder trapt dan anders. Ik haal de ingang van het Amsterdamse Bos nog wel. Bij het restaurant klop ik aan. Een gozer uit de bediening kijkt naar mijn fiets en merkt op dat mijn velg verbogen is. Een paar spaken zijn geknapt. Ik weet wel hoe dat is gekomen. Ik schaam me kapot.
Even later komt de rest aan. Christina leest me nogal pedant de les, waar mijn gemoed echt niet van opknapt. Het was toch zeker haar schuld dat ik in deze situatie was beland? Christina fietst met Firaas terug naar Amstelveen. Annemarije blijft bij mij achter. We lopen samen naar de metro. Voor het eerst in de week voel ik me echt gesteund door Annemarije. Ze helpt me in moeilijkheden. Ze is een echte vriendin. Thuis is alles weer koek en ei. We maken nog wat stukken taart soldaat en gaan tevreden slapen.
De dag erna is het Bevrijdingsdag. Voor het eerst in anderhalve maand blijven Annemarije en ik in het weekend in Amstelveen. Zelfs Firaas is er. Hij woonde er alweer drie maanden, dus was hij door zijn proefperiode heen en mocht hij ook in het weekend blijven. Van die vrijheid maakte hij dus direct gebruik.
Annemarije wil die avond naar het 5-meiconcert. Ik vertrouw blind op haar dat het de moeite waard is, dus wil ik mee. Het enige probleem: hoe kom ik daar zonder fiets? Gelukkig mag ik haar fiets lenen. We komen voor de derde keer in drie dagen aan in de binnenstad van Amsterdam, ditmaal om muziek te luisteren. Zanger Guus Meeuwis kan me echter niet bekoren. Annemarije deed dus niet alleen maar leuke dingen, een hele geruststelling.
Op de terugweg slaat het noodlot natuurlijk weer toe. Hoewel Annemarije me nog zo instrueerde niet te veel te schakelen omdat het schakelmechaniekje nogal wankel was, deed ik dat natuurlijk toch, zodat ik de tweede fiets in twee dagen had gemold. Wat mankeerde me nou toch? Zodoende liepen we voor de tweede keer in twee dagen samen terug naar de metro.
We moesten nog een flink stuk lopen, omdat we ver waren verwijderd van lijn 51. Er ontstond een heel diep en heel bijzonder gesprek. Uiteindelijk kwamen we uit op de vraag wat de zin van het leven was. Voor mij was dat zo veel mogelijk plezier hebben in het leven, iets wat ik overigens nogal slecht in de praktijk kan brengen. Ik dacht echter dat iedereen dat als levensdoel had. Annemarije niet. Zij wilde zo veel mogelijk leren. Het zette me aan het denken. Misschien was haar doel inderdaad wel veel nobeler.
Uiteindelijk kwamen we op een onvermijdelijk onderwerp: wat doe je als iemand van wie je veel houdt uit je leven gaat? Vol bravoure vertelde ik (voordat ik bijna door een auto die heel hard door de bocht ging werd overreden) dat ik dan redenen ging bedenken waarom diegene toch niet goed genoeg was. Annemarije zei daarentegen dat ze dan juist aan alle mooie momenten met diegene dacht en dat ze alle pijn wilde voelen. Ik vond het bijzonder, maar vooral ook sneu voor haar dat ze haarzelf zo wilde kwellen.
Op zondag was het best lekker weer en zaten we in de tuin. In de verte hoorden we een hoop kabaal. Het was net alsof er een wedstrijd aan de gang was. Annemarije begon een beetje genoeg van me te krijgen, dus sommeerde ze me bijna om even een wandelingetje te maken. Dat deed ik dan maar en tot mijn stomme verbazing zag ik dat er in de straat achter ons huis een wielerwedstrijd aan de gang was. Daar kwam dat kabaal dus vandaan. Voldaan over het nieuwtje dat ik te melden had toog ik weer huiswaarts.
Verder was het een beetje een verloren dag. Omdat ik twee fietsen had gemold, zaten we een beetje vast. Daarnaast had Annemarije last van haar been, waardoor ze ook geen zin had om iets te ondernemen. We zaten dus de hele tijd op elkaars lip en de spanning bereikte langzaam zijn kookpunt. Firaas zat verder voor het grootste gedeelte van de dag op zijn kamer. Alleen bij het eten kwam hij zijn hokje uit.
We aten twee dagen lasagne met spinazie. Hoewel ik altijd dol was op pasta, kreeg ik nu geen hap door m’n keel. Anders vrat ik altijd het meeste van allemaal, maar nu niet. Door alle lichamelijke arbeid van de afgelopen maanden en het mindere eten was ik ook enorm afgevallen. Mijn broeken zakten al bijna van m’n reet. Het betekende ook dat ik er wat atletischer uitzag dan anders. Nadat ik in mijn jeugd altijd heel slank was geweest, kreeg ik kort na m’n twintigste ineens een flinke buik. Daar was ik nu in ieder geval weer van verlost. Door die meiden bleef ik in ieder geval in vorm.
Die avond ging ik met Annemarije de film Extremely loud & incredibly close kijken. Savannah had die film, die over een jongetje gaat dat zijn vader bij de aanslagen van 11 september verloor, op mijn laptop gezet. Terwijl de ondergaande zon brutaal door de luxaflex probeerde te schijnen, zaten Annemarije en ik gezellig voor mijn laptop een filmpje te kijken. Nou ja, gezellig… Annemarije zat de twee uur die de film duurde braaf uit en ging toen weer naar haar kamer.
Dat was mijn weekend dan. Een weekend waar ik veel van had voorgesteld, maar waar alleen maar ellende van was gekomen. Onze vriendschap kwam steeds verder onder druk te staan en de goede momenten werden schaarser en schaarser. Zelfs in de toekomst samenwonen met Annemarije leek steeds onwaarschijnlijker te worden. En daarnaast stond me nog een fikse rekening voor die fietsen te wachten. Het leven had me weleens harder toegelachen.
