De Grand Prix van Canada was zo saai dat ‘ie twee ronden te vroeg werd afgevlagd. Het was het enige memorabele van de race waarin zo weinig te beleven viel dat de startcrash steeds herhaald werd.
Dat er in de straten van Monaco niet veel gebeurde, dat had iedereen al ingecalculeerd, maar dat er in Canada niks gebeurde, dat zal hard aangekomen bij Liberty Media, dat juist meer stratencircuits wil. De ingrediënten voor een goede race waren voorhanden: de topteams waren voor het eerst dit seizoen echt goed aan elkaar gewaagd en Canada-expert Hamilton startte slechts als vierde. Wat kon er nog misgaan?
Een heleboel, zo bleek, want na de start was de rangorde wel bepaald en in de overige 67 rondjes gebeurde er vrijwel niets. De snelheidsverschillen waren te klein, de bandenslijtage was te laag en de rechte stukken waren zelfs met drie DRS-zones te kort om in te halen. De rondetabel illustreert het statische karakter van de race:
Koploper Vettel leidde van start tot finish en Bottas lag de hele race op de tweede plaats. Achter hen had Verstappen een iets enerverendere middag. Hij en teamgenoot Ricciardo waren op de hyperzachte band begonnen, een keuze die door de concurrentie in twijfel werd getrokken. Inderdaad bouwden de roze banden veel sneller af dan de ultrazachte banden waar de Ferrari- en Mercedes-coureurs op stonden, zodat de Red Bulls vroeg naar de pits moesten. Het deerde ze uiteindelijk niet, want op de superzachte banden was de slijtage nihil, waardoor Verstappen in de slotfase zelfs nog de snelste raceronde neerzette.
Ricciardo verbeterde Verstappens snelste ronde overigens nog, maar omdat de race toen officieel al afgevlagd was, kwam de Australiër niet in de recordboeken. Hoewel de race eigenlijk maar een ronde te vroeg werd afgevlagd, werden de laatste twee ronden buiten beschouwing gelaten. De officiële lezing was dat Vettel het zwart-wit geblokt kreeg te zien terwijl hij nog in zijn een-na-laatste ronde zat, waardoor de stand bij het begin van de een-na-laatste ronde als eindstand werd gehanteerd. Een kromme regel, want de winnaar krijgt de finishvlag natuurlijk altijd te zien voordat hij de streep gepasseerd is.
De klucht met de finishvlag is opmerkelijk genoeg niet uniek, iets wat bijna niet is voor te stellen in een miljoenensport als de Formule 1. Vier jaar terug werd de Grand Prix van China ook te vroeg afgevlagd. Maar het kan altijd erger: in 2002 maakte Pelé er helemaal een potje van door het zwart-wit geblokt pas te zwaaien nadat de koplopers voor de laatste maal over start/finish waren gekomen.
Het inkorten van de race betekende ook dat Verstappens slotoffensief in de kiem werd gesmoord. In de slotfase reed hij het gat dicht naar Bottas, die tijd verloor bij het dubbelen van Sainz en veel brandstof moest sparen. Verstappens snelheid in de slotfase riep wel de vraag op of Red Bull niet toch de mist in was gegaan met de bandenkeuze.
Volgens de analyse van de rondetijden was Verstappen op de superzachte band (de band die door iedereen in de race gebruikt werd) de snelste man in de race, hoewel het verschil met de rest klein was. Bottas en Vettel waren ongeveer een tiende trager, Hamilton en Ricciardo bijna twee. Verstappen was opmerkelijk genoeg vooral in de slotfase sneller, ondanks dat hij als eerste in de kopgroep banden had gewisseld.
Het jammere was dat hij door de beperkte levensduur van zijn hyperzachte banden in de openingsfase achterop was geraakt, anders had een tweede plek er waarschijnlijk nog wel voor hem in gezeten. In de race werden namelijk veel plaatsen via de pitstops gewonnen. Vroeger of later stoppen maakte daarbij weinig uit. Zo ging Ricciardo Hamilton door een latere stop voorbij, terwijl Alonso met succes de klassieke undercut uitvoerde om langs Leclerc te komen. Als Verstappen Bottas tot aan de stops had kunnen volgen, had hij zeker kansen gehad om er via de pitstops langs te glippen. Dat had de race er zeker interessanter op gemaakt.
Räikkönen (+0,36) was het traagst van de kopgroep, maar was wel duidelijk sneller dan het middenveld. Grosjean (+1,26) was van hen nog het snelst op de rode band, op de voet gevolgd door Alonso en Pérez (allebei +1,31); drie coureurs die in de race iets goed hadden te maken. Ze waren sneller dan het groepje dat wel punten scoorde, met Ocon (+1,39), Sainz (+1,47) en Hülkenberg (+1,49). Ocon was echter beduidend zwakker op de hyperzachte band, waardoor hij terecht achter de Renaults eindigde. Leclerc (+1,45) had overigens op de superzachte band het tempo om met het groepje mee te vechten. Op de ultrazachte band was hij alleen vrij traag. Hetzelfde gold voor Magnussen (+1,48), die zich na zijn elfde startplaats meer van de race had voorgesteld. Gasly reed weer een indrukwekkende eerste stint op de hyperzachte band, maar was op de superzachte band minder op dreef (+1,69).
De staart werd gevormd door Vandoorne (+2,15), die door een verprutste stop tijdens de safetycarfase achter Ericsson terechtkwam en daar niet meer van herstelde. Ericsson (+2,25) wisselde in de eerste ronde zijn banden en reed de race op een set superzachte banden uit zonder snel te zijn. Sirotkin (+2,78) startte als enige coureur op de superzachte band en viel na een goede start als een baksteen terug. Op de ultrazachte band was zijn tempo een stuk beter, maar toen lag hij al te ver achter.
Dit levert de volgende rangschikking op:
1. Red Bull
2. Mercedes +0,1
3. Ferrari +0,1
4. Haas +1,3
5. McLaren +1,3
6. Force India +1,3
7. Sauber +1,4
8. Renault +1,5
9. Toro Rosso +1,7
10. Williams +2,8
