Afgelopen zaterdag speelde BSG tegen het tweede team van Paul Keres. De gastheren waren beter voorbereid dan wij en daardoor helaas veel te sterk. Aan bijna alle borden hadden ze wel kunnen winnen. Zelf deelde ik in de malaise door met wit al gauw verloren te komen te staan, om daarna met veel geluk nog naar remise te ontsnappen.
Iedere schaker heeft betere en mindere openingen. Soms kom je nou eenmaal in stellingen die je niet liggen en daar valt lang niet altijd wat aan te doen. Zelf ben ik er nu eindelijk achter dat ik erg slecht scoor tegen de Caro-Kann. De afgelopen jaren heb ik die opening een aantal keren tegen me op het bord gekregen, maar ik heb er nooit echt veel tegen kunnen bereiken.
Dat was nog niks vergeleken afgelopen zaterdag, toen ik het zelf flink voor mijn kiezen kreeg. Een sterk spelende John Cornelisse wist me al gauw na de opening te overrompelen. Binnen de kortste keren had hij een aanval uit de grond gestampt die ik nauwelijks aan had zien komen. De Petrosjan in mij had even een vrije dag opgenomen of zo. Al gauw was de situatie hopeloos en had ik de witte vlag uit kunnen hangen. Dat deed ik niet en daarvoor werd ik uiteindelijk nog rijkelijk beloond.
De partij wordt mede mogelijk gemaakt door TuxTown Chessgame-Replayer.
In ieder geval was mijn zwakke plek genadig blootgelegd. De Caro-Kann heb ik na al die jaren nog steeds niet in de vingers. Misschien onderschat ik door het onschuldige karakter toch de moeilijkheid ervan. Dan was afgelopen zaterdag een pijnlijke les waar ik gelukkig weinig leergeld voor heb hoeven te betalen. Tijd om de openingsboeken in te duiken voordat deze opening me de kop gaat kosten!
