De afgelopen tijd heb ik weinig van me laten horen. Dat wil niet zeggen dat ik geen hoogtepunten heb beleefd, maar vooral dat ik geen tijd of zin heb gehad om er een heel artikel aan te wijden.
Het hoogtepunt van de afgelopen weken is dat ik eindelijk mijn eigen auto heb. Mijn ouders hebben sinds kort allebei een nieuwe auto gekocht. Die kolossale Touran is ingewisseld voor een Škoda Kamiq en mijn moeder heeft nu een oranje Volkswagen Up!, waardoor ik haar grijze Suzuki Alto heb gekregen. Behalve wat ritjes van en naar m’n ouders heb ik er nog niet voor de lol in gereden, uit angst om onbedoeld in de krant te verschijnen.
Waar ik overigens wel in ben verschenen, is het blaadje Sozavox van ons ministerie. Een tijdje terug werd me gevraagd om een column op te sturen, als een soort vervolg op het interview van vorig jaar. Over het thuiswerken dat al lange tijd de norm is. Valt daar iets leuks over te schrijven? Het moest allemaal op vrij korte termijn gebeuren. Gelukkig kreeg ik wat inspiratie en had ik in een uurtje of zo een stukje proza uitgetikt, waar vervolgens door de redactie weer in is gesnoeid. Hieronder de ongecensureerde versie:
Missen
Nog altijd bestaat er het stereotype beeld van de slapende ambtenaar. Na ruim twee jaar bij SZW te hebben rondgehuppeld, wil ik dat beeld graag bijstellen. Ambtenaren bruisen juist van energie. Moeiteloos zitten ze de hele dag met hun snufferd achter schermpjes met cijferreeksen en sturen ze ingewikkelde programma’s aan. Tussendoor moet er natuurlijk nog vergaderd worden. Hoe ze het voor elkaar krijgen om na afloop van zo’n vergadering niet volledig murw en sufgeluld te zijn, weet ik nog steeds niet. Wanneer ze onverhoopt toch niks om handen hebben, bijvoorbeeld vanwege een zeer plaatselijke stroomstoring, een formatie die op zijn gat ligt, of gewoon omdat het lunchpauze is, kunnen ze hun ei kwijt aan de tafelvoetbaltafel. Als hongerige hyena’s stormen ze de lift uit om hun plekje aan de tafelvoetbaltafel te bemachtigen, een tafelvoetbaltafel waar ik talloze keren mijn matige talent voor het spelletje heb mogen etaleren en waar ik talloze kansen voor open doel heb gemist. Helaas kwam daar vorig jaar maart plotsklaps een einde aan. Sinds thuiswerken de norm is geworden, heb ik geen tafelvoetbaltafel meer aangeraakt, want thuis heb ik zo’n ding natuurlijk niet. De herinneringen aan onverwachte overwinningen zijn vervaagd, net als de herinneringen aan de vloer onder de tafelvoetbaltafel. De drie uur reistijd per dag van voor de coronacrisis mis ik niet, de tafelvoetbaltafel des te meer.
En hier de gecensureerde versie:
Missen
Nog altijd bestaat er het vooroordeel van de slapende ambtenaar. Na ruim twee jaar bij SZW te hebben rondgehuppeld, wil ik dat beeld graag bijstellen. Ambtenaren bruisen juist van energie. Moeiteloos zitten ze de hele dag met hun snufferd achter schermpjes met cijferreeksen en sturen ze ingewikkelde programma’s aan. Tussendoor moet er natuurlijk nog vergaderd worden. Hoe ze het voor elkaar krijgen om na afloop van zo’n vergadering niet volledig murw te zijn, weet ik nog steeds niet. Wanneer ze onverhoopt toch niks om handen hebben, bijvoorbeeld vanwege een zeer plaatselijke stroomstoring, of gewoon omdat het lunchpauze is, kunnen ze hun ei kwijt aan de tafelvoetbaltafel. Als hongerige hyena’s stormen ze de lift uit om hun plekje aan de tafelvoetbaltafel te bemachtigen. Zelf heb ik talloze keren mijn matige talent voor het spelletje heb mogen etaleren. Talloze kansen voor open doel heb gemist.
Helaas kwam daar vorig jaar maart plotsklaps een einde aan. Sinds thuiswerken de norm is geworden, heb ik geen tafelvoetbaltafel meer aangeraakt, want thuis heb ik zo’n ding natuurlijk niet. De herinneringen aan onverwachte overwinningen zijn vervaagd. De drie uur reistijd per dag van voor de coronacrisis mis ik niet, de tafelvoetbaltafel des te meer.
Ik kijk er al naar uit om de vloer onder de tafelvoetbaltafel schoon te vegen…
Prima column, vooral wetend dat het lezerspubliek natuurlijk ook de gedeelde informele momenten met collega’s mist. Lastig om zowel de uitdagingen van het vak, als complimenten over uitvoering en vraagstukken te combineren. Goede oefening om het beknopt te houden. Knap dat ik in de korte versie nog altijd het gevoel is dat de hoofdgedachte gecovered blijft.
Bedankt! Ik vond het zelf wel grappig om het missen van contact met collega’s (okeej, vooral van het contact met collega’s aan de tafelvoetbaltafel) te combineren met de kansen voor open doel die ik op die tafelvoetbaltafel heb gemist. En ondertussen maak ik mijn collega’s ook nog het compliment dat ze ijverig zijn en goede vergadertijgers zijn (dat laatste ben ik namelijk totaal niet).